Każdy z nas może mieć wpływ na zmianę edukacji szkolnej. Wystarczy tylko… zacząć współpracować, przygotowywać małe i duże zmiany w szkole oraz wdrażać je w życie. Proste? No nie, nie takie proste, ale na pewno jest to możliwe. Jeśli tego naprawdę chcemy, zacznijmy zmiany w edukacji od naszej szkoły, w której uczymy lub do której chodzą nasze dzieci.

W naszych szkołach mamy wieczny problem z rodzicami. Są oni roszczeniowi, „bezstresowo” wychowują swoje dzieci, dzieci wchodzą im na głowy, rozpuszczają, fatalnie komunikują się ze szkołą, mają w głębokim poważaniu uwagi nauczycieli. Rodzice często gęsto czepiają się wszelkich aktywności, które wykonuje nauczyciel. Ich wątpliwości bywają uzasadnione, ale w większości przypadków całkowicie odstają od realiów szkolnych…

Co to znaczy równość w nauczaniu? Przeczytałam artykuł Geoffa Mastersa (kierownika Australian Council for Educational Research). Niezwykle mnie zainteresował, bo dotyka tematu, który jest dla mnie jednym z mitów w edukacji, że edukacja jest równa dla wszystkich i charakteryzuje się uczciwym i sprawiedliwym traktowaniem wszystkich uczniów.

No właśnie – czy my w ogóle zastanawiamy się nad tym, jaki jest sens/cel edukacji dzisiaj? Czy my – nauczyciele, rodzice, samorządowcy, przedsiębiorcy, ministrowie myślimy nad tym, po co nam dzisiaj szkoła? Czy jesteśmy świadomi tego, że rola edukacji powinna się zmieniać? Ja osobiście mam wrażenie, że żyję w nieco schizofrenicznej rzeczywistości.

To paradoks. Z jednej strony wydajemy pieniądze na szkolną infrastrukturę IT, z drugiej zaś nie wykorzystujemy w wystarczający sposób tej, którą mają już uczniowie. Inwestujemy w zakupy nowych technologii, a moglibyśmy od zaraz zmieniać środowisko uczenia, wspierając się osobistymi urządzeniami. Kupujemy kolejne tablice i jednocześnie zakazujemy korzystania z wielofunkcyjnych telefonów.

Przeczytałam artykuł pt: Assessing Global Competence Andreasa Schleichera, osoby odpowiedzialnej za edukację w OECD (Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju), postanowiłam go dla Was streścić. Autor przedstawia plany PISA (Programme for International Student Assessment) włączenia do badań oceny umiejętności uczniów kompetencji związanych ze zrównoważonym rozwojem. Warto się zapoznać z tymi badaniami, gdyż nie sądzę, żeby polska edukacja miała duże doświadczenia w uczeniu uczniów tych kompetencji. Z drugiej strony szybko rozwijający się świat wymaga od młodych ludzi opanowywania tych kompetencji i dlatego warto przygotować się do ich nauczania.

Co roku podczas Ogólnopolskiego Turnieju Robotów Mobilnych "Robomaticon" odbywają się warsztaty programistyczne dla dzieci i młodzieży, prowadzone przez Akademię IT - HorsITway. Celem tego wydarzenia jest pokazanie możliwości współczesnej robotyki oraz promocja nauk ścisłych. Robotyka jest powiązana z programowaniem, tak więc nauka programowania jest szeroko popularyzowana podczas Robomaticonu. W edycji 2018 wydarzenie to odwiedziło ponad 6000 widzów, a w turnieju konkurowało około 300 robotów!

Już od kilku lat tzw. aktywne (lub interaktywne) tablice pozostawały wysoko na liście zakupowej szkół. Każda niemal szkoła musiała się pochwalić posiadaniem co najmniej jednej interaktywnej tablicy (lepiej dwóch, bo na stronie szkoły lepiej brzmi autopromocja w liczbie mnogiej: “mamy tablice interaktywne”). U podstaw tej specyficznej mody leżał zapewne fakt, iż tablica - bodaj najtrwalszy symbol szkoły - była dla nauczycieli i dyrektorów, także tych dalekich od cyfrowej biegłości, łatwiej wyobrażalna niż inne urządzenia cyfrowe.

Każdemu nauczycielowi wczesnego etapu edukacji zależy na tym, aby dzieci zaczęły czytać książki. Z tym różnie bywa, gdyż dzieci mają dziś zbyt wiele aktywności, które odciągają ich od lektury. Z pomocą mogą przyjść nowe technologie, która – odpowiednio wkomponowane w proces dydaktyczny – mogą przyczynić się do wzbudzenia zainteresowania czytaniem. Warto poświęcić nieco czasu na taką integrację czytelnictwa i TIK, gdyż rezultaty mogą okazać się znacznie wykraczające poza oczekiwania nauczyciela.

Od kilku lat prowadzę różne blogi, tworzę gry dydaktyczne przy pomocy narzędzi jakie oferuje platforma Learning Apps, relacjonuję swoje działania realizowane w ramach projektów eTwinning na dzienniku Twinspace. Staram się, aby prezentowane przeze mnie zdjęcia i filmy, przyciągały uwagę tych, którzy je oglądają. Dzięki temu przedstawione przy okazji treści, lepiej zapadają w pamięć.

Nowa podstawa programowa dla szkoły podstawowej wprowadza naukę programowania już od klasy pierwszej. Wielu nauczycieli edukacji wczesnoszkolnej wciąż myśli, że to jest zbyt poważna zmiana dla nich, że tylko nauczyciele informatyki mogą takie zajęcia prowadzić. Tymczasem nauka kodowania w edukacji wczesnoszkolnej to piękna przygoda, do której nie zawsze potrzebujemy komputerów i nowych technologii.

Choć tytuł jest dość intrygujący, dzisiejsze inspiracje edukacyjne będą całkowicie bezpieczne dla uczniów. A to dzięki makey makey – jest to układ mechatroniczny, który może pomóc w rozumieniu praw rządzących światem przyrody i nauki. Pozwala na podłączenie przedmiotów codziennego użytku do komputera i interdyscyplinarną edukację w duchu koncepcji STEAM (nauka, technologia, inżynieria, sztuka i matematyka). „To takie coś i kabelki” – mówią najmłodsi uczniowie.

„Zmiana jest w naszej głowie, trzeba uwierzyć że mamy wpływ… Mam odwagę realizować własne wizje i pomysły i wierzę w ich słuszność…” – to słowa Ewy Radanowicz, dyrektor Szkoły Podstawowej w Radowie Małym wypowiedziane podczas spotkania Eduzmieniaczy, które miało miejsce 14 kwietnia w Sejnach.

Większość uczniów uznaje matematykę za trudną, wielu za nudną. Nauka matematyki dla wielu uczniów okazuje się być wielkim wyzwaniem, a regularne i samodzielne uczenie się – prawdopodobnie dotyczy tylko pasjonatów. A czy coś się zmieni, jeśli uczniowie będą... wynagradzani za rozwiązywanie zadań matematycznych?

Obecny system oświaty oparty na testach nie przygotowuje uczniów do wyzwań współczesnego świata, jest nastawiony na sprawdzanie tak zwanych niższych umiejętności, nie pomaga w nabywaniu kreatywności, ciekawości świata i podejmowaniu wyzwań.

Czasem z sentymentem wspominam dawny, szkolny podręcznik do przyrody. I przepiękne ryciny kolorowe zamieszczone na końcu, z ukwiałami, koralowcami i innymi egzotycznymi dla chłopca z wiejskiego podwórka zwierzętami. Wtedy książek było mało. Inspiracją zainteresowań przyrodniczych był podręcznik szkolny i obserwacje w terenie, na podwórku.

Prawdopodobnie znaczna część czytelników – ludzi w sposób szczególny zainteresowanych problemami edukacji, zdążyła już dowiedzieć się o krzywdzie, jaką zrobiła swojej uczennicy pewna nauczycielka „ze szkoły podstawowej nieopodal Gdyni”. Post pierwotnie umieszczony na fejsbuku przez pana Przemysława Kleniewskiego w piątek 20 kwietnia, z siłą wodospadu rozprzestrzenił się w internecie, najpierw wśród ludzi związanych z oświatą, a następnie w mediach o szerszym zasięgu. Ja napotkałem go na Onecie, który zresztą wprost podał nazwę miejscowości, gdzie pracuje owa skazana bez sądu na infamię nauczycielka.

Przeczytałam i zrobiłam streszczenie artykułu o badaniach nad coachingiem nauczycielskim w Stanach Zjednoczonych. Coaching w tym artykule rozumiany jest jako obserwacja lekcji i przekazywanie informacji zwrotnej po obserwacji.