Kadra nauczycieli w szkołach starzeje się szybko, a młodych i chętnych do pracy w szkole jak na lekarstwo. W roku szkolnym 2017/2018 średnia wieku nauczycieli wynosiła 43,9 lat, w 2018/2019 już 44,1. Dziś zapewne dobijamy już do 45 lat. I lepiej nie będzie. Młode osoby, nawet te, które mają uprawnienia do nauczania w szkołach, na myśl o szkole (lub po pierwszym „fizycznym” zetknięciu się ze szkołą) biorą nogi za pas i wybierają pracę dla firm lub korporacji. Niestety to świadczy o dobrym stanie ich zdrowia psychicznego i prawdopodobnie dobrej ocenie możliwości własnego rozwoju zawodowego.

Wiele mówi się w oświacie na temat pracy domowej. Czy w ogóle ma być, czy i ewentualnie jaka, praca domowa jest korzystna dla procesu uczenia się. Przeczytałam krótki artykuł Cathy Vatterott w Teacher Magazine, w którym autorka (też książek na ten temat) wyraża pogląd, że zamiast eliminować pracę domową, warto ją tak planować, aby pomagała uczyć się wszystkim uczniom.

Jakie słowa mogą zabić naszą własną motywację, ale też motywację naszych uczniów? W artykule podważymy te mordercze słowa kluczowym słowem – wybór. Przy każdym z nich zastanowimy się, jak postępować z naszymi uczniami, aby nie zabijać ich motywacji do uczenia się.

„Czy człowiek człowiekowi wilkiem czy bratem? – Czy egoizm, czy altruizm? – Czy można przeniknąć świat tajemniczy uczuć i prześwietlić liczbą?”

Szkoła nie daje miejsca porażce i błędom. Każdy uczeń powinien być na szóstkę... "W ciągu ostatnich pięciu lat ciężko pracowałem, aby uczyć moich uczniów, że porażka jest darem. Niepowodzenia zmiany i zmagania są istotną częścią uczenia się" – przyznaje Michael Bycraft, nauczyciel z Korea International School outside Seoul. Czy błąd może być przyjacielem uczenia się?

Dużo mówimy obecnie o wykorzystaniu błędów uczniowskich w nauczaniu. Tylko jak to praktycznie zrobić? Pokażę, jak można pracować z błędem, na przykładzie typowego błędu popełnianego przez uczniów w matematyce w zadaniu z algebry.