Szybki rozwój narzędzi cyfrowych i mediów oraz związane z nimi procesy komunikacyjne stawiają przed społeczeństwami wiele nowych wyzwań. Jeśli szkoła ma w jakimś stopniu przynajmniej przygotowywać do życia w tej „dżungli” medialnej, musimy w większym stopniu skupić się na kształceniu praktycznych umiejętności w obszarze korzystania z mediów, informacji i cyfryzacji. Czy to na pewno w polskiej szkole ma miejsce?

"Nowe technologie i media cyfrowe to nie tylko powszechny dostęp do informacji, coraz nowsze urządzenia i szybszy internet, ale także związane z nimi procesy komunikacyjne, społeczne oraz wybory – etyczne i życiowe. Na całym świecie wraz z ich rozwojem pojawiają się niespotykane wcześniej możliwości, ale i wyzwania w niemal wszystkich dziedzinach życia społecznego – w ogromnej mierze dotyczące edukacji, w tym całych systemów edukacyjnych. Sprostanie owym możliwościom i wyzwaniom wymaga przede wszystkim rozwijania świadomości i kompetencji u wszystkich, których one dotyczą, zwłaszcza u tych, którzy wpływają na świadomość i kompetencje innych. Do grupy tej należą bez wątpienia nauczycielki i nauczyciele oraz ci wszyscy, od których decyzji, na różnych szczeblach władzy, zależy kształt i jakość edukacji."

Przez długie dziesięciolecia żyliśmy w dogmacie nieustannego wzrostu gospodarczego i kulcie PKB. Wzrost gospodarczy był i jeszcze jest (choć w coraz słabszym stopniu) miernikiem rozwoju. Na nim skupia się uwaga społeczna i gospodarcza. Przy rosnącej wydajności trudno ciągle zwiększać PKB. Bo jednocześnie nie chcemy bezrobocia, wiec pozostaje nam... coraz więcej i więcej konsumować. Dla przemysłu najwygodniejsze są towary jednorazowego użytku i bardzo krótkim okresie użytkowania. Nie warto niczego naprawiać tylko wyrzucać i kupować nowe. Stąd bardzo krótkie terminy gwarancji. W rezultacie mimo wzrostu wydajności pracy... pracujemy długo i wytwarzamy ogromne ilości śmieci.