Nauczanie muzyki w polskiej szkole jest mocno zaniedbane, chyba na każdym etapie kształcenia. Poniekąd wynika to z tego, że nie uczymy muzykowania, a zamiast tego najczęściej pojawia się teoria muzyki. Muzyka zaczęła przypominać kolejny przedmiot przeładowany faktami i informacjami nie mającymi żadnego znaczenia dla rozwijania umiejętności muzycznych. Czy można to zmienić?

Opowiemy o pewnym sprawdzonym narzędziu, służącym planowaniu edukacji w klasach I-III szkoły podstawowej. W Zespole Szkół STO na Bemowie od wielu lat funkcjonuje tzw. karta tygodniowa. Świetnie służy ona jednocześnie dyrekcji i nauczycielom, uczniom oraz rodzicom. Karta taka może być również wykorzystana na kolejnych etapach edukacji.

Jak sprawić, aby uczniowie zapamiętali treści, o których opowiadają im na zajęciach nauczyciele. Pewnie większość z nas zna stare chińskie powiedzenie przypisywane Konfucjuszowi: „Powiedz mi, a zapomnę. Pokaż mi, a zapamiętam. Pozwól mi zrobić, a zrozumiem.” Edukacja według podręcznika, gotowych scenariuszy i zeszytów ćwiczeń zazwyczaj jest mało efektywna. Warto pomyśleć o doświadczeniach i eksperymentach, które powinny towarzyszyć uczniom na każdym kroku. Jak zrobią i zobaczą – będą rozumieć.

Jeśli zastanawiacie się jak w niebanalny sposób sprawdzić, ile Wasi uczniowie umieją, zaproście ich do pokoju zagadek. Brzmi tajemniczo? I dobrze, bo o rozwiązanie zagadki i uwolnienie się z zamkniętej pracowni chodzi!

Przygotowując kolejne zajęcia dla uczniów cały czas się zastanawiam, co zrobić aby w uczestnikach wzbudzić motywację wewnętrzną do pracy, do aktywnego udziału. A gdyby tak zajęcia zamienić w przygodę? Czy jest to możliwe w naszej szarej szkolnej codzienności, bo coraz trudniej jest zaskoczyć dzisiejszą młodzież. Warto się zastanowić, co lubią nasi uczniowie? Z pewnością na tej liście znajdą się gry i rywalizację, działanie i troszkę tajemnicy. A gdyby to wszystko miało miejsce na naszej lekcji? Czy uda nam się zamienić nudną lekcję ograniczającą się do rozwiązywania przykładów z podręcznika lub wysłuchania wykładu i robienia notatki na przygodę?

Lapbook, zwany przeze mnie rękosięgą czy manuślą (więcej na ten temat), jest formą notowania dla samego siebie. Graficzną, wycinankową i składankową (origami) formą zapisywania własnych myśli. Jest formą notowania i przypominania sobie treści. Wygodne narzędzie do powtórzeń materiału przed egzaminem. Łatwo można je modyfikować, uzupełniać i rearanżować cały scenariusz i kolejność. To taka trochę rozbudowana mapa myśli (z ang. mind mapping).