Najważniejszą formą wypowiedzi dla licealistów są wypracowania maturalne (rozprawki lub analizy tekstów poetyckich). Ćwiczenie tychże przebiega zwykle według ustalonego schematu. Co się jednak stanie, gdy zaburzymy znany porządek rzeczy?

Najcenniejszą rzeczą jaką możemy komuś zaoferować (dać) to czas i zainteresowanie (uwaga). Czas i poświęcona uwaga w świecie pośpiechu i elektronicznych gadżetów są towarami deficytowymi. W świecie kopiuj-wklej informacje łatwo upowszechniać. Wkleić można dowolnie długi tekst… i go odczytać. Wyszukać można dowolną prezentację, nieco zmodyfikować. I wyświetlić. Nowinki sprzed dwudziestu lat nie robią już wrażenia… Dydaktyka akademicka zatrzymała się na etapie kserówek i Power Pointa.

Spada czytelnictwo (nie wierzę!), ale jeśli tak, to bardzo dobrze, bo to oznacza postęp. Postęp w komunikacji międzyludzkiej. Poza przekazem multimedialnym można wykorzystać także i manuśle (zaraz wyjaśnię co to jest, cierpliwości - czytaj do końca, ilustrowany przykład na zdjęciu).

Matematyka i gry świetnie do siebie pasują. Czasami na jednej grze możemy przećwiczyć wiele różnych operacji, skutecznie wspierając rozwój kompetencji matematycznych dzieci w szkole podstawowej. Nie bójmy się z nich korzystać w nauce na każdym etapie kształcenia.

Na stronie MiddleWeb, przeczytałam wpis amerykańskiej nauczycielki Michelle Russell pod tytułem: "Czy na lekcjach matematyki potrzebujemy więcej pisania?". Zainteresował mnie z dwóch powodów. Jeden to, że jestem głęboko przekonana, że podejście refleksyjne do uczenia się, a też zapisywanie swoich refleksji jest niezbędne dla procesu uczenia się. Dlatego jestem bardzo za pisaniem przez uczniów podczas lekcji matematyki.

W ostatnich dniach stanęłam przed zadaniem porządkowania wiedzy moich uczniów z zakresu odmiany rzeczownika. Ponieważ rzecz dotyczy pierwszorocznych gimnazjalistów, postanowiłam podejść do tematu inaczej niż zwykle. Zamiast tradycyjnej „burzy mózgów”, zaproponowałam uzupełnienie narysowanej notatki.