Zmiana modelu edukacji historycznej warunkowana jest przez digitalizację i szeroką dostępność historycznych zasobów edukacyjnych. Ale wypracowanie i stosowanie licznych strategii wykorzystania narzędzi cyfrowych i internetu w edukacji historycznej nie jest dla mnie jeszcze podstawą do mówienia o zwrocie cyfrowym.

Podziwiam wielki entuzjazm i fascynację wielu ludzi igrzyskami Euro 2012 i piłką nożną. To są wielkie igrzyska, ale mnie to nie bierze. Nie jestem kibicem i nie jestem nauczycielem wf, ale w sporcie dostrzegam wielką moc. Dlaczego warto dbać o szkolny sport? Czy dobrze, że promuje rywalizację? Jak rozładowuje agresję i frustrację młodzieży? Bo gdzieś przecież trzeba się rozładować.

Polska edukacja nie ma ostatnio najlepszej prasy. Za drzwiami szkoły czeka pilotaż projektu Cyfrowej Szkoły, który ma przynieść technologiczną rewolucję. Jednocześnie - słychać, że ta sama szkoła nie uczy kreatywności, samodzielnego myślenia i współdziałania. I przygotowuje do studiów ludzi, którzy potem nie są w stanie sprostać wymaganiom rynku pracy. Z jednej strony mówi się o tym, że szkoła przygotowuje tylko do zaliczania testów a z drugiej, że w rankingach, na tle innych krajów, nie jest z polską edukacją aż tak źle.

Wielowymiarowy kryzys edukacji historycznej jest faktem. W badaniach opinii publicznej z 2010 roku ponad jedna trzecia ankietowanych nie potrafiła poprawnie wskazać sprawców zbrodni katyńskiej (zob. Newsweek). Badania zrealizowane rok później pokazały, że tylko 36% respondentów znało pełną datę wybuchu powstania warszawskiego (Polacy o Powstaniu Warszawskim 2011, prezentacja).

Debata zorganizowana w środę przez Gazetę Wyborczą nie powinna nikogo rozczarować. Każdy mógł znaleźć tu głosy potwierdzające swój stosunek do fundamentalnego dokumentu polskiej oświaty, jaką jest Karta Nauczyciela. Zwolennicy jej zniesienia otrzymali kolejne argumenty za poparciem takiego rozwiązania, obrońcy Karty Nauczyciela poszerzyli swoją wiedzę i argumentację za tym, aby ją utrzymać w mocy. Czyli w sumie nadal jesteśmy w tym samym miejscu.

Uczniowie nie wyobrażają sobie życia bez telefonu komórkowego i komputera. Gdyby mogli, zabraliby je nawet na bezludną wyspę. Wszystko po to, aby kontaktować się ze znajomymi i spędzać czas, walcząc o kolejne etapy wtajemniczenia w, zdobywających szczyty popularności, grach komputerowych. Badanie przeprowadzone w maju przez firmę Librus ujawniło, iż ponad 70% rodziców uczniów w różnym wieku obawia się, że ich dziecko może być uzależnione od elektroniki. Czy słusznie?