Jest problem w komunikacji między nauką a mediami i społecznością. Czasem na siłę podkreślana jest sztuczna sensacyjność odkryć naukowych, co wykrzywia obraz przekazywanych rezultatów badań. Z drugiej strony nie wszystko jest zrozumiałe dla dziennikarzy, dlatego interpretują je po swojemu. Jednocześnie wiele ważnych treści jest nie zauważona (bo nie zostały zrozumiane?). Potrzebne są nowe rozwiązania, ułatwiające komunikację nauki ze społeczeństwem. Inaczej rodzić się będą kolejne teorie spiskowe i niezrozumienie społeczne nauki.

Warto zaczynać nauczanie w tym miejscu, gdzie są obecnie uczniowie. Do tego trzeba wiedzieć, co oni już na dany temat wiedzą. Jeśli zaczniemy w odpowiednim miejscu, to uczniowie wykorzystają swoją dotychczasową wiedzę i nie będą się nudzić powtarzaniem treści już znanych. A nauczyciel będzie mógł dostosować nauczanie do wiedzy uczniów, co jest sednem oceniania kształtującego.

Często mówimy o życzliwości, zarówno w kontekście relacji online, jak i offline. Jednak czy nasi uczniowie i uczennice tak samo rozumieją, czym są życzliwe zachowania? Kiedy zaczynamy się nad tym głębiej zastanawiać okazuje się, że składa się na nie wiele elementów, takich jak pomoc, szacunek, dobro, zrozumienie, empatia czy tolerancja.

Wszyscy zapewne kojarzymy jedną z popularnych strategii uczenia się, czyli 3xZ. „Zakuj, zdaj, zapomnij”. Już z opisu wynika, że nie jest to dobry sposób na utrwalenie zapamiętanej wiedzy. Ale ma jedną zaletę – służy całkiem dobrze do zaspokajania nieraz oderwanych od rzeczywistości oczekiwań centralnych planistów edukacji szkolnej/akademickiej wyrażonych w różnych zakresach/podstawach programowych i testach/egzaminach z nimi powiązanych. Choć, gdy rzeczywiście potrzebujemy się nauczyć i zachować nabytą wiedzę, aby ją potem stosować w różnych sytuacjach życiowych – powinniśmy poszukiwać innych, skuteczniejszych rozwiązań.

Kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z nazwą „pozytywna dyscyplina” pomyślałam, że to żart. Zestawienie rzeczownika „dyscyplina” z przymiotnikiem „pozytywna” brzmiało dla mnie z początku jak oksymoron. W pierwszym odruchu odrzuciłam tę metodę nie zagłębiając się w nią szczegółowo i jako świeżo upieczona mama poszukiwałam dla siebie innej metody wychowawczej. Moja podróż wiodła między innymi przez rodzicielstwo bliskości czy porozumienie bez przemocy (NVC).

W Szkole Dobrostanu Fundacji Szkoła z Klasą ważne są prawdziwe relacje, oparte na zaufaniu. Liczy się też dbałość o małe rzeczy, które dużo znaczą: od uważnego wysłuchania odpowiedzi na pytanie "jak się masz?", po chwile nieskrępowanej radości robienia czegoś wspólnie, w przyjemnej atmosferze. Dobrostan oznacza też dawanie sobie, nauczycielom i nauczycielkom, ale też uczniom i uczennicom, przestrzeni na zatrzymanie się, refleksję, przyzwolenie na gorsze dni i trudne momenty, dzielenie się inspiracjami i energią. Dobrostan to też udzielanie sobie nawzajem wsparcia. Szkoła nie jest samoistną wyspą, a my w Fundacji Szkoła z Klasą jesteśmy dla Was, bo zależy nam na edukacji, nauczycielach i nauczycielkach, uczniach i uczennicach.