Ruch, w tym również i pływanie, stanowił wartość już dla starożytnych. Grecy w ateńskich palestrach między innymi sprawnościami uczyli pływać. Rzymianie łączyli pływanie ze sprawnością bojową. Ponoć Juliusz Cezar i Marek Antoniusz byli dobrymi pływakami. No, ale wtedy nie było telewizji, Internetu, konsoli do gier, więc aktywne formy spędzania wolnego czasu nie musiały z nimi konkurować. Szkoda, że obecnie w naszej świadomości ruch traci na wartości.

We współczesnym świecie znajomość języków obcych to podstawa sukcesu - szkoła powinna zapewniać uczniom naukę języków obcych na wysokim poziomie. Trudne jest to do osiągnięcia, jeśli skupimy się na standardowych dialogach i nauce gramatyki, a nie na doskonaleniu sztuki komunikowania się i czerpania z kultury kraju, którego język poznajemy.

Zastanawiam się, jak długo jeszcze będzie funkcjonowała szkoła w tak archaicznym już i nieprzystającym do zewnętrznego świata modelu? Odtwarzany na świecie system trwa już niemal dwieście lat. Mam wrażenie, że bardzo wielu nie dostrzega faktu, że żyjemy w dobie informacyjnej lawiny! Funkcjonująca na wzór pruskiej armii szkoła nie ma już dziś uzasadnienia. Szkoła potrzebuje przebudowy na wzór inicjatywy, jaka zrodziła się w Niemczech.

Na polskim rynku wydawniczym ukazała się Akademia Khana. Szkoła bez granic wydana przez Media Rodzina. To wyjątkowa książka, w której możemy zapoznać się z nowatorską ideą zmieniającą myślenie o edukacji. Napisana przez wyjątkowego człowieka – Sala Khana, który z własnego pomysłu na lekcje w internecie rozwinął jedną z najważniejszych organizacji pozarządowych na świecie, oferującą darmowy dostęp do wielojęzycznych już zasobów edukacyjnych.

Jeśli chcemy kształcić kreatywnych i myślących uczniów i absolwentów szkół, musimy stwarzać im odpowiednie warunki do rozwoju: odkrywania, eksperymentowania, projektowania i tworzenia – uważa prof. Mitch Resnick z Uniwersytetu Technicznego Massachusetts (MIT) w rozmowie z redakcją Edunews.pl. Twórca programu Scratch zachęca do przemyślenia celów dzisiejszej edukacji.

SORE budzi emocje, a te nie zawsze są dobre. Teoretycznie Szkolni Organizatorzy Rozwoju Edukacji to szansa spojrzenia na swoja placówkę oświatową nieswoimi oczyma, co otwiera inną perspektywę poznawczą, ukazuję zjawisko w innym świetle – a to daje inny kontrast. Umożliwia zobaczenie zawodowej codzienności pod innym kątem.