Nauczyciele mają ciężką pracę. Ciągłe przekleństwa, przepychanki i wyzwiska. Brak szacunku, więc też brak możliwości prowadzenia zajęć. Znikomy wpływ na otaczającą młodzież, a wielkie wymagania od innych. Nic dziwnego, że najchętniej rzuciliby pracę „w cholerę” i pokazali tym wstrętnym „bachorom”, gdzie ich miejsce w szeregu. Czyżby?

W ciągu ostatnich kilku lat wiele zmieniło się w sposobach uczenia i nauczania w szkołach, ale sama ich konstrukcja, fizyczna przestrzeń pozostaje niemal bez zmian. Większość szkolnych obiektów - jak choćby nasze “tysiąclatki” - powiela schemat architektoniczny, który wręcz utrudnia uczenie (się), wymianę informacji, pracę grupową, nie mówiąc o kreatywności czy kontaktach towarzyskich.

Rosnące bezrobocie wśród absolwentów uczelni wyższych nie jest już dla nikogo zaskoczeniem. Przedstawiciele mediów coraz szerzej omawiają ten temat, szukając winnych takiej sytuacji wśród byłych ministrów edukacji i swoich kolegów po fachu. Przyczyna problemu bezrobocia wśród absolwentów uczelni wyższych wydaje się dość oczywista – nie są oni wystarczająco dobrze przygotowani do pracy.

Dlaczego sklonowany kot nie wygląda jak oryginał? Jak, tak naprawdę, przebiega parowanie? Czy można zobaczyć gołym okiem wirujące cząsteczki chemiczne? Jaki jest związek między mrówkami a ogniwami paliwowymi przyszłości? Czy podczas ucierania proszki tylko się mieszają, czy reagują ze sobą? Na te pytania – i wiele innych – można znaleźć odpowiedzi w elektronicznej publikacji prezentującej badania Instytutu Chemii Fizycznej PAN.

Problemy ma każdy, to powszechnie wiadomo, ale dla szkoły istotne są te psychiczne trudności adaptacyjne młodych ludzi, które utrudniają funkcjonowanie w danym środowisku oraz powodują znaczną inność ich zachowania się. Coraz częściej wskazuje się, że zbyt silna presja szkoły prowadzi do depresji. Czy wkrótce będziemy wariatami?

Wskaźnik bezrobocia wśród młodzieży w Unii Europejskiej wynosi około 23%, przy ponad 2 mln nieobsadzonych miejsc pracy. Europa potrzebuje radykalnej zmiany podejścia do sposobu, w jaki systemy kształcenia i szkolenia są w stanie zapewnić umiejętności potrzebnych na rynku pracy. Zadanie to jest utrudnione w kontekście szeroko zakrojonych środków oszczędnościowych i cięć budżetów przeznaczonych na edukację.