Oglądamy filmy preparowane: Jojo z Deutsche Welle (odpowiednik TV Polonia), filmy dokumentalne: ZeitWorte Instytutu Goethego, ekranizacje lektur: My, dzieci z Dworca Zoo, filmy fabularne: Fussball ist unser Leben. Filmy te obrazują różnice kulturowe: odmienne podejście wobec wieku, płci, historii... Ułatwiają profilaktykę stereotypu. Poszerzają horyzonty.

Życie dzieci kwitnie w sieci. Dzieci przebywają w internecie coraz częściej i coraz dłużej. W 2011 r. 2/3 przedszkolaków (3-6 lat) korzystało z sieci częściej niż raz w tygodniu, a ich jednorazowa sesja w sieci trwał średnio 45 minut. Dziś zapewne jest to jeszcze więcej. Codziennie z internetu korzysta 23% 3-6 latków, 35% 7-9 latków, 62% 10-14 latków. Powstaje pytanie – jak sprawić, aby wychodziły z sieci wzbogacone, a nie oszołomione, czy wręcz ogłupione (albo „wściekłe“ co też się zdarza).

W klasie mam zainstalowaną na stałe kamerę wideo. Zebrałem zgody rodziców na nagrywanie lekcji i publikowanie filmów powstałych podczas lekcji języka niemieckiego. Nagrywamy ogniwa lekcyjne i całe lekcje prowadzone w systemie LdL (Lernen durch Lehren) oraz lekcje w systemie CLIL (Contend Language Integrated Learning) prowadzone przez uczniów, nauczycieli oraz gości.

Po roku intensywnych przygotowań, przedstawiamy nowy serwis edukacjamedialna.edu.pl, zawierający scenariusze zajęć, ćwiczenia i materiały z zakresu edukacji medialnej. Projekt skierowany jest przede wszystkim do nauczycieli oraz osób pracujących z młodzieżą w instytucjach takich jak biblioteki, organizacje pozarządowe i domy kultury.

Czy edukacja medialna w Polsce realizowana będzie wyłącznie poza szkołą? Pomimo postulatów środowiska pedagogów medialnych i medioznawców, wyrażanych między innymi podczas obrad Forum Edukacji Medialnej organizowanym przez Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w latach 2008-2010, nie udało się wdrożyć do polskich szkół przedmiotu „edukacja medialna”.

Pojęcie medialności w zasadzie w ogóle nie jest w języku polskim zdefiniowane. Oto w „Słowniku języka polskiego“ pod hasłem „medialność” znajdujemy informację – brak znaczenia [Słownik…, 2012], w innym zaś źródle czytamy, że „to jest to, o co zabiegają politycy“ [Czym jest…, 2012]. Zdumiewające jest, że w dzisiejszych czasach, które nazywamy społeczeństwem informacyjnym, sieciowym, czy nawet – jak zaproponował prof. Tomasz Goban-Klas – medialnym [Goban-Klas, 2005], gdy młode pokolenie jest tak silnie zanurzone w świecie mediów, nie istnieje pojęcie, które trafnie i zgrabnie opisywałoby indywidualny „profil medialny”, czyli sposób funkcjonowania człowieka w świecie mediów.