Każdy nauczyciel miał takie doświadczenie, że po sprawdzeniu klasówek uczniów, zauważył w pracach uczniów często powtarzające się błąd koncepcyjny. To dobry moment, aby się takim „godnym” błędem zająć.

Być może z powodu obecnej koncentracji na programach, systemach, technologiach i technikach edukacyjnych straciliśmy z oczu fakt, że relacja kształtowana przez nauczyciela jest przede wszystkim relacją międzyludzką, w której to, jak zachowuje się nauczyciel, jest równie ważne jak to, co mówi. Z łatwością zapominamy, że jesteśmy dla naszych uczniów wzorcami osobowymi. Prezentujemy im nasze wartości, charakter, uczciwość i autentyczność. Stajemy się edukatorami dzięki uczeniu się z własnych doświadczeń i to właśnie ta z trudem zdobyta mądrość jest fundamentem naszej pracy - piszą Alice i David Kolb w książce "Uczenie się na podstawie doświadczania", zwracając się przede wszystkim do nauczycieli i edukatorów.

Polska edukacja powinna być wyłączona z walki politycznej - a politycy powinni mieć jak najmniej do decydowania o tym, jak dana szkoła uczy i z jakich korzysta narzędzi i wsparcia eksperckiego. Niestety tak się w naszym kraju nie dzieje, gdyż minister edukacji jest zawsze politykiem rządzącej partii/koalicji i stara się przede wszystkim przypodobać własnej partii i wyborcom, a na końcu może czasem także i społecznościom szkolnym. Politykom wszelkich maści, jak widać na przestrzeni ostatnich kilkunastu lat, wcale nie przeszkadza chory polityczny układ, dzięki któremu oświata w Polsce nie ma się wcale lepiej...

Wyobraź sobie, że uczeń udziela ci „zgryźliwej” odpowiedzi. Zamiast reagować, tak jakbyś znał/a przyczynę niewłaściwego zachowania ucznia, można wziąć oddech i zadać uczniowi pytanie: „Czy coś cię niepokoi?”. Potem wnikliwie słuchać odpowiedzi ucznia.

Kluczowa różnica między edukacją fińską a polską sprowadza się do zaufania i odpowiedzialności. Wbrew pozorom, fiński system edukacyjny na poziomie formalnym nie różni się jakoś zasadniczo od naszego. Różnice są natomiast w implementacji tego w praktyce, a w szczególności w podejściu społeczeństwa i jego instytucji do nauczycieli.

Nie, nie będzie to kolejny tekst o tym, że nauczyciele odchodzą z pracy z powodu niskich zarobków, braku prestiżu, wyzwań przerastających możliwości oraz innych powodów, o których wiele mówi się i pisze w mediach bliższych realiom życia codziennego niż minister Czarnek. Znikanie nauczycieli niejedno bowiem ma imię.