O wideoeseju usłyszałem na zajęciach od studentów. No cóż, jeszcze jeden dowód na to, że warto słuchać studentów. Po raz pierwszy się z tym pojęciem zetknąłem więc zacząłem szukać więcej. Co to jest i jak wygląda. I czy mogę szybko włączyć do swoich zajęć dydaktycznych. Czy zadawać studentów tylko pisane eseje? A może właśnie nastała już kultura postpiśmienna i warto używać innych środków wyrazu? Na przykład takich wideoesejów.

Wzajemne nauczanie lub inaczej: nauczanie rówieśnicze, buduje w uczniach kompetencję i przez to prowadzi do głębszej nauki. W tym wpisie kilka sprawdzonych pomysłów na to, w jaki sposób można organizować wspólną naukę uczniów.

Wielu nauczycieli i edukatorów jest zwolennikami odejścia lub ograniczenia oceniania uczniów przy pomocy stopni. Chcieliby oceniać uczniów na bieżąco przy pomocy informacji zwrotnej, czyli przekazywać im co zrobili dobrze i co i jak mogą poprawić. Takich informacji uczeń nie uzyska z ustalonego dla niego stopnia. Wielu chciałoby spróbować innego podejścia w ocenianiu, ale nie ma pewności, co można zrobić.

Trudno jest czegokolwiek się nauczyć, gdy myślimy, że coś nam zagraża i się boimy. Sposób oceniania może wzbudzać obawy uczniów. Ocenianie kształtujące stwarza warunki, w których uczniowie mogą się czuć bezpiecznie.

Kto stoi w miejscu, ten się cofa. Tym bardziej, że świat bardzo dynamicznie się zmienia. Jak sprawdzać wiedzę i umiejętności w czasach generatywnej sztucznej inteligencji? I co uznać za ważne w wiedzy i umiejętnościach? Pytanie niezwykle aktualne. Stawiam je sobie, bo chcę coś zmienić w tradycyjnej dydaktyce akademickiej. Nie sposób dłużej udawać, że nie ma smartfonów, internetu, kształcenia online i licznych narzędzi AI.

Ocena kształtująca wypełnia cele oceniania zawarte w dokumentach prawnych, dotyczących oceniania. Ocena ma pomoc uczniowi w uczeniu się, określić, co uczeń zrobił dobrze, a co źle i dać mu wskazówki do rozwoju. Ocena kształtująca służy nie tylko uczniowi, ale też nauczycielowi.