Marzy mi się świat bez kar i nagród, bez punktowych systemów wychowawczych oraz słoneczek i chmurek. Jak już wiele osób miało okazję przekonać się „na własnej skórze”, skutki uboczne tych metod są bardziej obciążające niż przypuszczano. Stąd coraz więcej edukatorów, rodziców poszukuje innych możliwości w placówkach edukacyjnych. Warto spróbować nowych podejść i nowych narzędzi.

Jednym z czynników ogromnie wpływających na wydzielanie się dopaminy, a co za tym idzie na motywację, jest możliwość wyboru. Przenosi ona odpowiedzialność za uczenie się na uczniów i pomaga w podejmowaniu decyzji.

Nastolatki jednego dnia mogą doświadczać intensywnych i zupełnie przeciwstawnych uczuć: euforii i przygnębienia, poczucia przynależności do grupy rówieśniczej i poczucia wykluczenia z niej, entuzjazmu i zniechęcenia, brawury i lęku, wiary w siebie i zwątpienia we własne możliwości. Odczuwają silny stres, ponieważ brakuje im umiejętności potrzebnych do radzenia sobie z przytłaczającymi emocjami oraz nawiązywania satysfakcjonujących relacji.

Czy przedmioty mające uczyć dzieci nowych, ważnych umiejętności spełniają swoje funkcje? Czy dobra pomoc naukowa wystarczy, by poprowadzić świetne zajęcia? Czy nauczyciel dysponujący wyłącznie słowami, kredą i tablicą ma szansę głęboko zainteresować uczniów przedmiotem, którego uczy? Czy edukatorów wkrótce zastąpią roboty? Czy popełnianie błędów jest pożyteczne? Między innymi na takie pytania starali się odpowiedzieć prelegenci i uczestnicy konferencji naukowej „Przygody umysłu 2019” (Learning Adventures), która zakończyła się wczoraj w CN Kopernik w Warszawie.

Otrzymał kilka dni temu Nagrodę Specjalną im. prof. Romana Czerneckiego, którą rokrocznie przyznaje Edukacyjna Fundacja im. prof. Romana Czerneckiego EFC. To ważne wyróżnienie i całkowicie zasłużone, zważywszy na częste zabieranie głosu w sprawach polskiej szkoły. Nagrodzony został dyrektor szkoły, ale także redaktor (Wokół Szkoły), autor, wychowawca, no i oczywiście - harcerz. W polskiej edukacji to postać niezwykła, której zawsze warto posłuchać. Szkoda może tylko, że tak słabo rozumiana i rzadko doceniana przez polityków mieszających przy systemie oświaty. Oto laureat: Jarosław Pytlak.

„Wychowawca, w pracy nad zrozumieniem człowieka-dziecka i społeczeństwa-gromady dzieci, dorasta do wtajemniczeń ważkich i cennych […] Dziecko jest dla wychowawcy księgą natury; czytając, dojrzewa”.