Żyjemy w epoce web 2.0. Cechami charakterystycznymi tego stadium rozwoju sieci są wyszukiwanie, sieciowe społeczności, media online, tworzenie kontentu, RSS, aplikacje sieciowe mashup i wiele innych. Ale czego możemy spodziewać się po sieci za 10 lat i później? Na to pytanie stara się odpowiedzieć Richard MacManus w swoim blogu.

Otwarta, aktywna i wirtualna – taka ma być polska szkoła promowana w projekcie „Szkoła dla przyszłości”. Ten postęp nie będzie jednak możliwy bez nauczycieli, którzy są tym ogniwem edukacji, bez którego nie można sobie wyobrazić ani funkcjonowania systemu oświatowego, ani wprowadzenia w nim jakichkolwiek zmian.

Doświadczenia zagraniczne i polskie wskazują, że telewizyjne gry i turnieje są atrakcyjną dla odbiorcy, choć niedocenianą formą edukacji. Zwłaszcza, gdy mają charakter programów typu Edutainment. W ten sposób można skutecznie zmieniać postawy widzów, propagować edukację ekonomiczną czy finansową, przekazywać treści proekologiczne lub prozdrowotne.

Web 2.0 oznacza zupełnie nowy wymiar komunikacji i edukacji. Dotychczasowy użytkownik zasobów internetowych staje się ich jednoczesnym twórcą. W ten sposób możemy nie tylko korzystać z wiedzy dostępnej w sieci, ale również dzielić się nią, zwłaszcza w kontekście osobistych doświadczeń. Z tej możliwości korzysta coraz więcej osób.

Coraz więcej instytucji włącza podcasty w swoja działalność edukacyjną i to ze świetnymi wynikami. Podcasting stymuluje procesy samokształcenia w różnych dziedzinach. Dobre efekty przynosi wykorzystanie podcastów w nauce języków, gdyż większość zasobów jest dostępna nieodpłatnie. Aktualnie na świecie na topie jest…chiński.

Brytyjska Agencja ds. Komunikacji i Technologii w Edukacji (BECTA) ogłosiła wyniki czteroletniego projektu badawczego poświęconego ocenie efektywności wykorzystania nowoczesnych technologii w procesie edukacji szkolnej. Zastosowanie technologii znacząco poprawia rezultaty, o ile w szkole jest zrozumienie i entuzjazm dla ich wykorzystania w nauczaniu.