Pisanie to bardzo ważna i praktyczna umiejętność. Nie ma znaczenia, czy jest to pisanie ręczne na kartce papieru, czy też pisanie z użyciem narzędzi typu komputer czy tablet. Pisanie służy komunikowaniu się, przekazywaniu myśl, a nawet pozwala zapisać się na kartach historii. Tak jest w świecie dorosłych, a co z pisaniem w świecie dzieci?

Coraz częściej nauczyciele mówią, że rzeczywistość szkolna staje się nie tylko poznawczo wymagająca, ale i głęboko obciążająca emocjonalnie. Nie chodzi już wyłącznie o program, treści, ocenianie czy wszechobecną biurokrację. W centrum pozostaje codzienne zmaganie się z postawami uczniów, napięciami relacyjnymi i rosnącym poczuciem, że dotychczasowe sposoby reagowania nie wystarczają.

Koniec roku jest pełen różnych dodatkowych i wyczerpujących zajęć. Każdy czeka na wakacje. Zanim one się rozpoczną, warto jednak zadać sobie trzy pytania.

Czytanie to coś więcej niż umiejętność – to przygoda, która może prowadzić w nieznane światy, rozbudzać wyobraźnię i kształtować osobowość. Dlatego warto już od najmłodszych lat otaczać dzieci książkami, które będą dla nich źródłem radości, odkryć i inspiracji.

Autonomiczny pojazd, konsole do retro gier napędzane pedałami, aplikacja GreenWear ujawniająca wpływ fast fashion na środowisko, modele pojazdów napędzanych wodorem i etanolem oraz szkolne strefy relaksu i dobrostanu – to tylko niektóre z 19 projektów zrealizowanych w drugiej edycji programu Akcelerator Pro. W roku szkolnym 2024/2025, dzięki wspólnemu działaniu Fundacji Szkoła z Klasą i Fundacji Inter Cars, uczniowie wraz z nauczycielami wprowadzali w życie innowacyjne pomysły, które uczą współpracy, kreatywności i odpowiedzialności.

Zwlekałem z tym tekstem, by emocjonalny kurz wzniesiony przez Adolescence (pol. Dojrzewanie) nieco opadł i można było uwolnić się od oczywistych pytań (i odpowiedzi), które serial sprowokował, zwłaszcza w kontekście szkoły. Bardziej niż sama fabuła i warsztat twórców, zainteresował mnie odbiór społeczny przedstawionego problemu. Do szybszego podjęcia tematu skłoniły mnie jednak wydarzenia na Uniwersytecie Warszawskim. Choć między serialową fikcją a przerażającą rzeczywistością, której, „dzięki” nowoczesnej technologii informacyjnej byliśmy niemal naocznymi świadkami, nie ma żadnego związku, z łatwością można zdemaskować niektóre mechanizmy ich społecznej percepcji.