Po co nam projekty w szkołach?

Pytanie jest trochę błędnie, moim skromnym zdaniem, postawione. Ono powinno bardziej brzmieć "Kiedy", lub "przy spełnieniu jakich warunków wstępnych", aniżeli "po co nam projekty w szkołach?". Druga sprawa to potrzeba położenia nacisku na sam proces uczenia się na lekcji, na tworzenie prawidłowych nawyków przy pracy, wyrabianie umiejętności i chęci do podejmowania działań w grupie, na obowiązek (!) znalezienia u uczniów ich atutów a nie słabych punktów, natomiast nie wolno robić tego co obecnie w Polsce się robi jak Polska długa i szeroka (testy, rankingi, rat races). Zadanie jest trudne i podpada pod to, co zostało określone przez Z Baumana terminem 'międzykrólewie' albo 'interregnum', czyli że stare metody (zadania domowe, oceny cząstkowe, wyniki egzaminów zewnętrznych, a zatem formalna i pionowa sieć zależności) przeterminowały się i już dawno nie działają, natomiast nowe metody które by pasowały do obecnej rzeczywistości jeszcze nie zostały stworzone. Idąc dalej tropem prof. Baumana, porównałbym obecną sytuację polskiej szkoły do samolotu w trakcie lotu, w którym pasażerowie (nauczyciele, rodzice i uczniowie) widząc że coś jest głęboko nie tak w tym wszystkim, włamują się w końcu do kokpitu i nagle, ku swemu wielkiemu przerażeniu dostrzegają że kokpit jest pusty i że u steru nie ma żadnego pilota. Następnie podchodzą sami do steru by przynajmniej sprawdzić gdzie mają wyladować i okazuje się że samolot jest nakierowany na lotnisko którego jeszcze nie ma, bo dopiero znajduje ono się w początkowej fazie budowy - oto jest wizja tłumacząca groteskowe wręcz czasami opory wielu osób względem metody projektów. Niestety, obecny system oświaty, oparty o system klasowo-lekcyjny, encyklopedyczną wiedzę, brak możliwości zbiorowej oceny pracy zbiorowej uczniów, pasuje do pracy metodą projektów tak jak ta wiolonczela Woody Allena do orkiestry dętej w czasie defilady (usiłujący grać w orkiestrze na wiolonczeli Woody Allen co kilkanaście sekund przelatuje na początek defilady i szybko siada na rozkładanym krzesełku, po czym daremnie rozkłada tę swoją wiolonczelę, ponieważ dokładnie z chwilą gdy jest już gotów na niej grać, cała orkiestra właśnie go mija idąc naprzód, a on znowu musi wszystko składać, biec paręnaście metrów przed orkiestrę i przygotować swój instrument do gry i ta sytuacja powtarza się non stop, trochę tak jak te coroczne nawoływania do pracy za pomocą projektów na początku każdego roku szkolnego - mission impossible! Niech najpierw MEN zrezygnuje z wiolonczeli na ulicznym występie orkiestry dętej!!!).