Ruszyła maszyna jak żółw, ociężale… W marcu 2013 r. wystartował kolejny projekt systemowy MEN. Znany pod hasłem „Przywództwo”, ma pełną nazwę „Przywództwo i zarządzanie w oświacie – opracowanie i wdrożenie systemu kształcenia i doskonalenia dyrektorów szkół/placówek”. Jego cel to „wzmocnienie systemu zarządzania oświatą, poprzez wypracowanie kompleksowych rozwiązań dla kadry kierowniczej placówek oświatowych” (jak czytamy na stronie ORE).

Przełomu nie było, ale konferencja w Kancelarii Prezydenta RP wniosła nową wartość do dyskursu o narodowej edukacji. W centrum uwagi było młode pokolenie, a nie cyfrowa technologia z jej atrybutami. Wiemy już o niewykorzystanym potencjale młodych ludzi, o tym, że nie kształcimy innowacyjnego społeczeństwa, że brakuje profesjonalnego doradztwa zawodowego, że standardy kształcenia i doskonalenia nauczycieli nie odpowiadają na wyzwania dzisiejszego świata, i to, że Kongresy Obywatelskie oraz te organizowane przez IBE niewiele zmieniają w systemowych rozwiązaniach.

Szkoła – toksyczny związek od małego. Jak nie zabijać ciekawości? W środę 15 stycznia rozmawiałam w Klubie Trójki z panem Dariuszem Bugalskim o szkole, w której dzieci tracą motywację do nauki i o nauczaniu przyjaznym mózgowi. Oto moje refleksje po rozmowie w Klubie Trójki.

Jednym z największych wyzwań współczesnego człowieka, nie tylko w wymiarze jednostkowym ale również ogólnym jest komunikacja. Niedostatki jej - zdaniem wielu ekspertów - są jednym z największych zagrożeń dla firm (i innych podmiotów także). Porozumiewamy się pomiędzy sobą nie tak dobrze, jak byśmy chcieli, przez co nie zawsze jesteśmy w tej komunikacji skuteczni.

Koniec rok staje się tradycyjnie okazją do podsumowania i bilansu tego wszystkiego, co stało się w naszym zawodowym i prywatnym życiu w ciągu ostatnich dwunastu miesięcy. To ważny moment, który może przynieść cenną informację o tym, czy to, gdzie teraz jesteśmy, co robimy, z kim i dla kogo pracujemy jest właśnie tym, czego pragniemy, z czego jesteśmy dumni i co sprawia nam satysfakcję.

Jako odpowiedź na deficyt odpowiedniej jakości politycznej debaty, na brak kultury prowadzenia sporów, nie tylko w przestrzeni publicznej, ale też w codziennym życiu i typowych szkolnych sytuacjach, przypomniałem sobie o jednej z ciekawych form pracy z uczniami. W dobie braku dialogu, kultury dyskusji i przykładów dostarczanych nam przez świat polityki, wyzwaniem może stać się w szkole kreowanie postaw, które sprawią, że nasi uczniowie zrozumieją wartość sporu i różnicy zdań.