"Jestem nauczycielem i ciągle mi czegoś brakowało... aż do teraz” – tak zaczął swoje wystąpienie na konferencji INSPIR@CJE 2021 Dawid Łasiński – Pan Belfer. Czego brakowało jako nauczycielowi Dawidowi Łasińskiemu? Czegoś stworzonego dla nauczycieli, ale i przez nauczycieli. Czegoś innowacyjnego, ale równocześnie prostego i łatwego. Czegoś, dzięki czemu lekcje staną się lepsze, a nauczyciele i uczniowie będą bardziej zadowoleni. Okazało się, że tym czymś jest Mobilna szkoła!

Kontynuując wątek umiejętności społeczno-emocjonalnych uczniów, chciałbym skomentować jeszcze kilka zagadnień, na które zwraca uwagę OECD w swoich raportach. Już przegląd przedmiotu analizy komputerów nie nastrajał mnie zbyt entuzjastycznie do ewentualnych wyników obliczeń, ale wyciągnięte z nich wnioski wręcz powaliły mnie… ale banałem.

Praca z osobami dorosłymi jest diametralnie różna od pracy z dziećmi i młodzieżą, jednak można mówić o jednym podobieństwie – jest wyzwaniem zarówno dla nauczyciela, jak i ucznia. Książka „Edukacja polonistyczna osób dorosłych. Język polski w zaocznym liceum dla dorosłych” to pozycja, która podsumowuje wieloletnie doświadczenia zajęć z osobami dorosłymi w zaocznej szkole średniej.

Rozpoczynający się właśnie ponad miesięczny okres świąteczno-zakupowy to dobry czas do rozmów z młodzieżą o pieniądzach. Kieszonkowe to nie prezent, tylko narzędzie edukacyjne. Bez niego trudniej będzie dziecku nauczyć się gospodarowania pieniędzmi. Jednym z wyjątków, gdy można odebrać kieszonkowe, jest sytuacja, w której nastolatek kupuje alkohol albo papierosy. Warto wcześniej ustalić, czego nie akceptujemy - mówi dr Agata Trzcińska, psycholog i ekonomistka z Uniwersytetu Warszawskiego w rozmowie z Magdaleną Kuszewską.

Jak zwykle z zainteresowaniem przeczytałem artykuł Danuty Sterny, która od lat propaguje dobrą praktykę nauczycielską. Tym razem przybliżyła nam ona wstępne rezultaty dociekań OECD odnośnie wpływu „umiejętności społeczno-emocjonalnych” na sukces edukacyjny (zob. tutaj). Przeczytałem, pokiwałem głową i… zdałem sobie sprawę, że coś mi w tej relacji nie pasuje. Nie bardzo wiedziałem co, więc przeczytałem tekst jeszcze raz. Tym razem miałem już pewne podejrzenia, które postanowiłem sprawdzić pod załączonym linkiem (którego luźnym tłumaczeniem jest omawiany wpis) oraz na stronach OECD.

Zawsze uważałam, że robię wszystko, bym moi uczniowie byli samodzielni - samodzielne ubieranie, wiązanie sznurówek, czy też pójścia do toalety i umycie rąk. Dotyczy to jednak nie tylko sfery samoobsługowej, a także społecznej, czy też emocjonalnej.