Jako nauczyciel matematyki mam duży problem z tym, aby moi uczniowie mieli szansę na stosowanie kształconych umiejętności w sytuacjach konkretnych. Młodzież ma teraz ogromny problem z działami matematyki, w których wymagana jest wyobraźnia, np. ze stereometrią. Nie pomaga wyciągnięty z klasowej szafy plastikowy model bryły. Tym bardziej, gdy jesteśmy dość często w trybie edukacji zdalnej i nie ma dostępu do modeli. Dzięki programowi #Superkoderzy udaje mi się ten problem częściowo rozwiązać.

Zdjęcia oraz nagrania wideo zamieszczane w sieci dają duże pole do manipulacji. Manipulowanie zdjęciami stało się bardziej popularne wraz z rozwojem Internetu, nowych technologii oraz mediów społecznościowych. To dzięki temu pojawiły się ogólnodostępne narzędzia, za pomocą których w łatwy sposób można przerabiać fotografie. Nie trzeba mieć do tego specjalistycznej wiedzy. Media społecznościowe dały natomiast ogromne możliwości rozprzestrzeniania treści, w tym zdjęć i nagrań video w sposób anonimowy.

W debacie edukacyjnej od dawien dawna daje się zauważyć niezwykła niemoc największych partii politycznych w Polsce do zaproponowania jakichkolwiek sensownych zmian. Jak już się pojawiają „dobre zmiany”, to zaraz potem wychodzi, że to jednak był tylko zabieg PR-owski. I że wcale nie chodziło o poprawę czegokolwiek w szkołach i na uczelniach. Zupełnie też nie widać woli współdziałania najważniejszych ugrupowań, aby tzw. narodową edukację uczynić rzeczywiście dobrą. Pewnie im bliżej wyborów parlamentarnych, tym częściej zauważymy, że politycy przypominają sobie, że jest coś takiego, jak edukacja i że to (w okresie wyborczym) ważny temat jest i basta! Niedawno Polska 2050 przedstawia swój pomysł na „całościową” reformę systemu edukacji. Warto skomentować.

Technologie oparte na zaawansowanych algorytmach oraz sztucznej inteligencji są rozwijane, bo w sytuacji złożonych problemów podejmują decyzje lepsze, trafniejsze niż człowiek. Im jednak technologia staje się bardziej złożona i niezależna od ludzkiej kontroli, tym mniej z nas rozumie jej działanie, a lęki związane z jej dalszym rozwojem stają się powszechne. Jak broniąc się przed faktycznymi zagrożeniami nie stracić wszystkich dobrodziejstw, które daje nam rozwój? Z prof. Michałem Kosińskim rozmawia Miłosz Szymański, redaktor podcastu „Głos Kongresu Obywatelskiego”.

Przeczytałam artykuł Madeline Will o systemie oceniania nauczycieli w Stanach Zjednoczonych. Jak go znalazłam, to pomyślałam, czy warto w ogóle się tym zagadnieniem teraz zajmować, gdy szaleje pandemia?

„Eric Fromm mówił jednemu z uczniów: „Nie przejmuj się zbytnio. W gruncie rzeczy to nie my leczymy pacjentów. Po prostu jesteśmy blisko i kibicujemy, kiedy oni leczą samych siebie”. To nie lekarstwa leczą ciało, ale ciało się leczy, korzystając z lekarstw. Ortopeda nastawia złamaną nogę i wkłada nogę w gips, ale już zdrowienie to dzieło samego ciała… jego siły witalnej[1].” Podobnie jest z edukacją. To nie nauczyciele czy dorośli uczą dzieci ale dzieci uczą się same korzystając z udziału dorosłych. Mamy być towarzyszami, przewodnikami w świecie poznania samego siebie i ludzi wokół.