Maj i czerwiec to miesiące, w czasie których wielu wychowawców decyduje się na klasowe wyjazdy. Choć część z nich stara się dopasować program do indywidualnych potrzeb uczniów, sami zainteresowani nie wykazują dużego optymizmu. Często można usłyszeć, że wycieczki szkolne są – po prostu – nudne.

Każdy niemal co dzień używa pojęcia „stan”, np. mówiąc „jestem w stanie to zrobić” lub „nie jestem w stanie (nastroju), aby tam pójść”…  Stany to konfiguracja emocji i uczuć, które odczuwamy. W jednych stanach jesteśmy „uskrzydleni”, w innych czujemy się „wypompowani” i nic nam się nie chce. Efektywne uczenie się (a także generalnie - efektywne funkcjonowanie)  wymaga dobrych stanów; jest możliwe tylko wtedy, kiedy czujemy się odpowiednio naładowani energią, w pozytywnym nastroju, skoncentrowani na tym, co robimy.

W powszechnym rozumieniu rozwój ruchowy i rozwój intelektualny dziecka  to dwie odrębne sprawy. Tymczasem to sprawność ruchowa decyduje o właściwym rozwoju dziecka i to we wszystkich obszarach: intelektualnym, emocjonalnym, społecznym; wpływa na stan jego zdrowia i określa tzw. gotowość szkolną, czyli gotowość psychoruchową do sprawnego wykonywania zadań stawianych przed dzieckiem w szkole.

Stres w pracy, w domu, szkole – jednym słowem wszędzie. Dotyka zarówno dzieci jak i dorosłych bez względu na styl życia, wykształcenie czy pozycję społeczną. Przejawia się w różnym natężeniu i różnymi negatywnymi skutkami dla naszego zdrowie. Im większa odpowiedzialność, presja, nagromadzenie problemów do rozwiązania – tym większe napięcie, które nie mając ujścia, wpływa destrukcyjnie na nasz organizm i psychikę. Problem stale rośnie, bo rośnie tempo życia oraz wymagania jakie stawiane są przed współczesnym człowiekiem.

Efekty uczenia się, myślenia, kombinowania, działania itp., a także motywowania kogoś do czegoś, tj. pozytywnego wywierania wpływu, zależą w dużej mierze od inteligencji. Czy można poprawić wrodzoną inteligencję? Jak lepiej rozwinąć zdolności uczniowskich umysłów? Warto poznać sposoby rozwijania inteligencji i proponować je uczniom.

Z prostej sondy, jaką można przeprowadzić w dowolnym miejscu i na dowolnej populacji (i robili to kilkakrotnie moi studenci), jasno wynika, że edukację rozumiemy przede wszystkim jako chodzenie do szkoły, a uczenie – jako przygotowywanie się do lekcji. Takie myślenie nie dziwi. Ale takie myślenie kryje też w sobie pułapki. A nawet niebezpieczeństwa!