Programy telewizyjne kreują często modę na biznes, ale jak się czasem okazuje, także na naukę. „Taniec z Gwiazdami” jest świetnym przykładem programu rozrywkowego, który nie tylko zdobył dużą widownię i sympatię widzów, ale przyczynił się także do promocji tańca towarzyskiego w Polsce, zachęcając tysiące osób do spróbowania swych sił na parkiecie.

Wokół podręczników szkolnych zrobił się duży szum spowodowany ostatnią decyzją ministra edukacji dotyczącą zmian w programach nauczania matematyki i języka polskiego. Od razu nauczyciele podnieśli larum, że będą zmuszeni do poniesienia dodatkowych kosztów związanych z zakupem książek.

Ministerstwo, wydziały edukacji, kuratoria, okręgowe komisje egzaminacyjne, dyrekcje szkół – ugrzęźli w dorywczej edukacji. Raz się złapią za to, innym razem za tamto, ale do stałej roboty się nie biorą. Są mistrzami fuch, chwilowych zleceń społecznych, nagłych zamówień polityków. Wtedy stawiają sobie i swoim podwładnym wymogi maksymalne.

Żyjemy w specyficznych czasach, które jeden z ważniejszych współczesnych filozofów – Zygmunt Bauman – określił mianem „płynnej nowoczesności”[1]. Charakteryzuje je duża zmienność, płynna sytuacja polityczna i społeczna, przenoszenie się kapitału przez granice i kontynenty oraz nacisk na elastyczność uczestników rynku pracy.

Nie ma ścisłej definicji szkół demokratycznych. W placówkach określanych tym mianem zwraca się uwagę przede wszystkim na to, że każdy uczeń sam decyduje, czego i w jaki sposób się uczy.  Uczniowie i nauczyciele na zebraniach, w których uczestniczy cała szkolna społeczność, wspólnie ustanawiają obowiązujące w szkole zasady, kierując sie mottem: jeden człowiek – jeden głos.

Po roku od zapowiedzi twórcy YouTube Steve Chen’a pojawiła się strona internetowa z filmami przeznaczonymi dla telefonów komórkowych. Pod adresem http://m.youtube.com można znaleźć uproszczoną wersję serwisu filmowego wraz z wyszukiwarką. Mamy zatem do czynienia z kolejnym przełomem w komunikacji i rozrywce. A może także w edukacji?