Uczniowie są coraz bardziej gotowi na samodzielność, powinniśmy im w tym pomóc. Często nauczyciel nie ma wsparcia w opiekunach dziecka. Rodzice boją się, że samodzielność grozi wypadkiem. Wolą, gdy ich dziecko nie ryzykuje i wykonuje polecenia nauczyciela pod jego nadzorem.

Uczenie się przez praktyczne działanie - doświadczanie, konstruowanie, budowanie, gotowanie czy przygotowywanie okolicznościowych wytworów (np. dekoracji i ozdób) - jest ważnym elementem procesu edukacji i... nieco zaniedbywanym w szkole. Ważne tu jest wdrażanie w codzienność szkolną takich aktywności, które pobudzają do myślenia, działania i ruchu, a w szczególności rozwijają umiejętność radzenia sobie z sytuacjami problemowymi. Niezbędna przy tym jest współpraca naszych uczniów, ale także i nauczycieli - we wszystkich typach szkół.

Dziś wypada Światowy Dzień Świadomości Autyzmu. Od kilku lat szkoły, instytucje edukacyjne i terapeutyczne propagują tę ideę i organizują wydarzenia w tematyce autyzmu. Może warto dołączyć z własnymi działaniami.

W ostatnich latach głos młodego pokolenia zaczął wybrzmiewać w Polsce mocniej niż jeszcze dekadę temu. Jak grzyby po deszczu zaczęły pojawiać się inicjatywy, które dotyczą tematów dotychczas zarezerwowanych dla tych dużo starszych (katastrofa klimatyczna, jakość powietrza, edukacja obywatelska, edukacja seksualna i in.). Choć tendencja ta zaczyna nabierać rozpędu, to nadal wydaje się, że dyskurs publiczny w Polsce zdominowany jest przez osoby w średnim wieku z dużych miejscowości. Młodzi mówią – czas na zmiany!

Aktywizacja uczniów podczas lekcji, ale także w ramach zajęć rewalidacyjnych jest niezwykle ważna i potrzebna. Uczniowie, kiedy konstruują, tworzą i działają, uczą się szybciej oraz lepiej zapamiętują utrwalane treści.

Chciałbym zachęcić do spojrzenia na referat z nieco innej perspektywy. Z perspektywy hierarchii i poczucia ważności prelegenta. Przemawianie publiczne czasem daje pozory własnej ważności i wartości wypowiedzi. Mówca chce się czuć ważny i słuchany, bo słuchamy liderów, przywódców i kogoś ważnego. Mówca z liczby słuchaczy obecnych na sali, z frekwencji na wykładzie czerpie dobre samopoczucie i odnosi wrażenie ważności przekazu. Jego poczucie satysfakcji odbija się w publiczności jak w zwierciadle. Jednak nie każde wystąpienie da tyle samo satysfakcji. Bo są takie na pierwszym planie i takie z dalszego planu, w odczuciu prelegenta (i słuchaczy) uważane za podrzędne.