Kiedy pracujemy, nie unikamy muzyki. Uczniowie często wykorzystują swoje prawo do słuchania muzyki i mówią: „Znalazłem coś - możemy włączyć?”, „Zna Pan to?”. Nie muszą tego mówić po niemiecku – ale się zdarza, a czasem tego oczekuję - zależy od wielu czynników. Nie jest to wyłącznie rap czy heavy metal.

Poważne media zaczęły pisać więcej o polskiej szkole i edukacji. To ważny znak. Media masowe w większości przekazów nie przekazują pozytywnych wiadomości, bo to nudne i nie przyciąga uwagi odbiorców. „Bad news is good news“ – złe wiadomości to najlepsza pożywka dla dziennikarzy. Czy z polską szkołą jest już tak źle?

Znów będzie o neuronach lustrzanych! Od dawna nosiłam się z zamiarem napisania tekstu o tzw. miękkich kompetencjach, które dziś nie są w cenie i które obecny system edukacyjny konsekwentnie pomija. W systenie testocentrycznym liczy się tylko to, co można zmierzyć i porównać, a cechą miękkich kompetencji jest właśnie to, że nie poddają się prostemu testowaniu. Nie jest to zapewne jedyny powód ich ignorowania, bo jak rozwijać zdolność współpracy w szkole, która stawia na konkurencję i sprowadza naukę do wyścigu szczurów.

Oglądamy filmy preparowane: Jojo z Deutsche Welle (odpowiednik TV Polonia), filmy dokumentalne: ZeitWorte Instytutu Goethego, ekranizacje lektur: My, dzieci z Dworca Zoo, filmy fabularne: Fussball ist unser Leben. Filmy te obrazują różnice kulturowe: odmienne podejście wobec wieku, płci, historii... Ułatwiają profilaktykę stereotypu. Poszerzają horyzonty.

Niemcoznawstwo. Prościutko wyliczę, czego nie oczekuję i czego nie wymagam od moich uczniów. Nie żądam wiedzy ilościowej i faktologii historycznej. Uczniowie z reguły potrafią narysować przybliżoną konturówkę RFN – na niej umieszczają ludzi, przedmioty i zdarzenia tego obszaru. Potrafią to samo robić na osi czasu. To dla mnie element korelujący nauczanie.

Życie dzieci kwitnie w sieci. Dzieci przebywają w internecie coraz częściej i coraz dłużej. W 2011 r. 2/3 przedszkolaków (3-6 lat) korzystało z sieci częściej niż raz w tygodniu, a ich jednorazowa sesja w sieci trwał średnio 45 minut. Dziś zapewne jest to jeszcze więcej. Codziennie z internetu korzysta 23% 3-6 latków, 35% 7-9 latków, 62% 10-14 latków. Powstaje pytanie – jak sprawić, aby wychodziły z sieci wzbogacone, a nie oszołomione, czy wręcz ogłupione (albo „wściekłe“ co też się zdarza).