Brak umiejętności czyni człowieka wyjątkowo bezradnym w życiu. Umiejętności to jest to, co najbardziej przejawia się i daje owoce na co dzień w życiu zawodowym, osobistym, publicznym. Sama wiedza to stanowczo zbyt mało, wiedza nie  uruchomiona w umiejętnościach – nie zdaje się na nic. Zresztą wiedza nigdy nie ma charakteru ostatecznego.

Kolejna ważna umiejętność - ze względu na cel edukacji to umiejętność planowania działania i swojego rozwoju oraz dalszej kariery edukacyjnej i zawodowej. W szkole często można usłyszeć prognozy na temat kim ewentualnie zostaniesz, jak nie poprawisz stopnia z przedmiotu X. Przypomina to planowanie przyszłości przez zagrożenia (kształtowanie motywacji negatywnej).

Duża część uczniów wyrasta w naturalnej „symbiozie” z komputerem i światami wirtualnymi. Wielu oczekuje, że szkoła będzie rozwijała takie ich umiejętności jak tworzenie podcastów, przygotowywanie filmów do YouTube, tworzenie animacji multimedialnych pod kątem stron internetowych, czy wykorzystanie telefonów i innych urządzeń mobilnych jako narzędzi edukacji.

Bycie uczniem to zawód, który wykonuje się kilkanaście lat (a potem korzysta z tego - na dobre i złe, przez całe życie!)... i jak każdy zawód wymaga przygotowania do jego wykonywania. Im lepsze przygotowanie, tym lepszych należy oczekiwać rezultatów. Spróbujmy potraktować ten zawód, tak jak każdy inny i przemyśleć jego istotne elementy składowe.

Spróbujmy zastanowić się również nad umiejętnością  współpracy z innymi. Tradycyjna szkoła niezwykle faworyzuje pracę indywidualną uczniów i konkurowanie. Praktycznie nie stwarza okazji do treningu współpracy i współdziałania. Tymczasem umiejętności i kompetencji nabywa się tylko w czasie współpracy- nie uczy się tego w samotności.

Polska szkoła musi się zmienić. Wobec wyzwań, jakie niesie ze sobą dla edukacji społeczeństwo informacyjne, nie możemy ciągle tkwić w XIX wiecznym systemie nauczania. Zmiany oczekują już nie tylko uczniowie, dla których szkoła często wydaje się być instytucją „z innej bajki”, w której głównie marnuje się czas, ale coraz częściej także (na szczęście) i rodzice.