fot. Maria Czerwińska

Gdyby ktoś zapytał mnie „Kiedy ostatnio zrobiłaś coś po raz pierwszy?”, bez wahania odpowiedziałabym: „W czwartek 25 sierpnia – prowadziłam webinarium”. Teraz już wiem, że na pewno nie po raz ostatni. W webinarze, przy pomocy nieocenionej w tym zakresie moderatorki Marty Florkiewicz-Borkowskiej, miałam możliwość „opowiadania” o ocenianiu kształtującym a właściwie o wąskim jego wycinku, czyli I strategii oceniania kształtującego. Postanowiłam przyrównać ocenianie kształtujące (OK) do otwartej komunikacji (OK) i taki nadałam tytuł towarzyszącej prezentacji.

(C) Edunews.pl

Niezależnie od tego, z jak wielkim natężeniem toczy się publiczna debata na temat roli nauczyciela we współczesnej szkole, w powszechnej świadomości niezmiennie tkwi przekonanie, że jego podstawowym zadaniem jest po prostu uczyć. Nauczanie młodych ludzi jawi się społeczeństwu czynnością nieledwie produkcyjną, zależną przede wszystkim od indywidualnych umiejętności nauczyciela i zastosowanych przezeń metod.

Nowy rok szkolny się zaczął. Znowu nastał czas uczenia się i nauczania. Kolejny rok, który dla kolejnych uczniów zakończy się jakimś egzaminem. Jak ten rok rozpoczniemy? Jak przez ten rok przejdziemy? Te pytania z pewnością zadają sobie uczniowie, rodzice, nauczyciele… Bo to są ważne pytania.

(C) Edunews.pl

Rola, jaką w życiu polskiej szkoły odgrywają lub powinni odgrywać rodzice jest tylko dość ogólnie zarysowana w prawie oświatowym, co można uznać za przejaw pewnego pragmatyzmu. Rodzicielskie szeregi są po prostu niezwykle zróżnicowane. Na jednym ich krańcu lokują się wyznawcy poglądu o potrzebie dużego zaangażowania, zarówno w sferze zarządzania i nadzoru, jak uczestnictwa w życiu społecznym szkoły. Na drugim znajdują się zdeklarowani zwolennicy świętego spokoju, oczekujący, że nauczyciele sprawnie i kompetentnie zrealizują swoje zadania, w miarę możności nie absorbując uwagi (i czasu) opieki domowej.

(C) Edunews.pl

W szkołach publicznych mamy często problem z podmiotowym traktowaniem uczniów. Z drugiej strony zależy nam przecież na tym, aby uczeń wierzył w swoje siły i możliwości, żeby był aktywny, twórczy, aby doświadczał sprawstwa i odpowiedzialności za swoje postępowanie. Czy możemy wykorzystać pewne doświadczenia szkół demokratycznych, aby bardziej podmiotowo podchodzić do uczniów w szkołach publicznych?

(C) Edunews.pl

Recepta na dobrą szkołę jest bardzo prosta. Podawał ją już Freinet w swoich pracach - trzeba "tylko" wyzwolić w dziecku poczucie ciekawości do poznawania świata, tak aby dziecko samo szukało odpowiedzi na pytania, tworzyło eksperymenty i doświadczenia. Oczywiście zazwyczaj to „tylko” okazuje się bardzo dużym wyzwaniem dla dyrektorów i nauczycieli.