Mogłoby się wydawać, że umiejętność odpoczywania jest wrodzona, dana wszystkim ludziom tak jak zdolność do oddychania. Okazuje się, że nic bardziej mylnego. Wielu z nas nie potrafi oderwać się od natłoku obowiązków, z którymi zderza się w codzienności.

Spacerowanie pomaga w myśleniu a urlopowy wypoczynek pomaga regenerować siły i służy pogłębionej refleksji. Nic-nie-robienie jest bardzo potrzebne. By odpocząć od zadań, zobowiązań, pilnych projektów. Jeśli nie można dłużej, to przynajmniej "wyrywać życiu" krótkie chwile. Uczę się trudnej sztuki wypoczynku...

Są wakacje. Leżę na kamienistej plaży w Czarnogórze. Od kilku dni parzę sobie stopy białymi, gładkimi kamieniami. W pewnej chwili uświadamiam sobie, że doskonale nadawałyby się do pisania po nich. Zbieram je do pudełka. Tyle, ilu mam uczniów i kilka zapasowych. Za miesiąc - w dzień rozpoczęcia roku - uczniowie znajdują je zapakowane w kolorową bibułkę, z napisem “Witaj w 1. klasie!”. Po roku, na zakończenie 1.klasy, gdy się rozstajemy, niektórzy nadal będą nosić je w piórnikach.

Mózg to najbardziej złożona struktura naszego organizmu i jeden z najważniejszych narządów. Jego zadaniem jest analizowanie bodźców, które docierają do naszego ciała oraz wysyłanie sygnałów do efektorów, które powinny odpowiednio zareagować na odbierane bodźce. Mózg koordynuje także pracę wszystkich narządów wewnętrznych, przyśpieszając lub spowalniając ich działanie, w zależności od danej sytuacji. Jest to również narząd, który odpowiada za uczenie się, analizowanie danych, kojarzenie, wyciąganie wniosków i zapamiętywanie. Uczenie się jest procesem aktywnym, w trakcie którego dochodzi do wielu zmian w mózgu osoby uczącej się. Dlatego, powinniśmy dobrze poznać budowę i funkcjonowanie mózgu, aby wykorzystywać w pełni jego potencjał do nauki nowych wiadomości i umiejętności.

Radość nawet z najprostszych rzeczy zależna jest od umiejętności patrzenia na nie. Tak jak piękno ukryte bywa w oku patrzącego, tak sposób doświadczania otaczającego świata zależy od osoby doświadczającej oraz od przyjętej przez nią hierarchii wartości. Trzeba wzbudzać w sobie świadomość otrzymywanego na co dzień dobra. Chociaż czasami bywa to naprawdę bardzo trudne, a nieraz trzeba mierzyć się z wieloma problemami i traumami.

Autentycznej zmiany nie można wygenerować odgórnie, zmiana rodzi się wewnątrz. Do zmiany można zainspirować (nauczyciela, ucznia, rodzica), ale nie można zmusić, to rodzi bunt i frustrację. A w najlepszym razie generuje pozorowane działania. Gotowość do zmiany rodzi się, tak sądzę, w dwóch przypadkach. Gdy jesteśmy niezadowoleni ze stanu obecnego i tu chcemy zapobiec frustracji, zniechęceniu lub przeciwnie, sprawy układają się idealnie, jest dobrze, dlatego mamy emocjonalną przestrzeń do szukania nowego i do rozwoju, w bezpiecznym środowisku.