Festiwal ocen

Pomyślałam sobie, że może to rzeczywiście takie ważne, jakie noty znajdą się na świadectwie. Próbowałam sobie nawet przypomnieć własne stopnie. Marny był skutek moich starań, więc wyciągnęłam z szafy świadectwo ukończenia liceum (ono niby takie istotne, bo kończące pewien etap). Jak wyglądało? Sami oceńcie.

Ja powiem tylko, że nie miało większego znaczenia dla miejsca, w którym się znajduję. Tak zawodowo, jak i prywatnie czuję się spełnionym człowiekiem. Chociaż wiecie, do paska trochę mi brakowało, choćby w obszarze zachowania ;-).

Dla jasności: cieszą mnie dobre oceny zarówno mojego (prywatnego) dziecka, jak i tych szkolnych. Bardziej jednak raduje mnie to, że młodzi stają się coraz bardziej samodzielni i odpowiedzialni. Rozwijają własne pasje i zainteresowania (i osiągają w wybranych przez siebie dziedzinach pierwsze sukcesy). Albo to, że wychodzą ze swojej „skorupy” i stają się bardziej otwarci na świat, rówieśników.

Może warto więcej wysiłku wkładać w to, by umieć cieszyć się sobą, niż mieć się czym pochwalić na świadectwie? Nie dajmy się zwariować. Niech trwa festiwal życzliwości i uważności, nie ocen. Dziecko lubi się uczyć, wspaniale! Niechże tylko nie będzie to najważniejszym, co widzimy w młodym człowieku. Nie wyniki szkolne stanowią przecież istotę jego jestestwa.

Nigdy nie byłam prymusem. Czas powiedzieć to wprost. I wiecie, co? Nie żałuję!

Notka o autorce: Joanna Krzemińska jest nauczycielką języka polskiego w Szkołach Prywatnych "Mikron" w Łodzi. Prowadzi własny blog edukacyjny Zakręcony Belfer. Należy do społeczności Superbelfrzy RP. Niniejsza wypowiedź ukazała się w blogu Superbelfrów. Licencja CC-BY.