Jak przekonać (starszych) Polaków do internetu?

Opublikowany ponad miesiąc temu Memoriał (patrz: Cyfrowa luka (cały czas) rośnie), zwraca uwagę na wiele niepokojących trendów, które mogą podkopywać działania władz na rzecz budowania spójności społecznej i wyrównywania szans (zwłaszcza w edukacji), podejmowane przy finansowaniu ze środków budżetowych i unijnych. Jak zauważają sygnatariusze memoriału, mimo sporych nakładów poniesionych w ostatnich latach na rozbudowę infrastruktury informacyjnej kraju nie nastąpiły „...jakościowe zmiany modernizacyjne oraz cywilizacyjne, dokonane dzięki ułatwieniu dostępu mieszkańców do Internetu oraz zapewnieniu teleinformatycznego wsparcia urzędom i instytucjom publicznym, tak rządowym, jak i samorządowym. Polacy nie dostrzegają korzyści i ułatwień wynikających z wdrożeń systemów informatycznych. W działaniach władz publicznych tkwi systemowy błąd, skutkujący niską skutecznością i efektywnością tych inwestycji”.

 

Można nawet zaryzykować stwierdzenie, że „...ponad 13 milionów dorosłych Polaków to analfabeci cyfrowi – osoby nieposiadające umiejętności korzystania z Internetu oraz komunikowania się elektronicznie. Brak kompetencji cyfrowych jest jedną z głównych przyczyn niskiego poziomu innowacyjności polskiej gospodarki oraz silnie oddziaływującym czynnikiem zapóźnienia cywilizacyjnego sektora publicznego a także systemu edukacji.” 

 

Sześć milionów Polaków nie ma dostępu do internetu i wiele osób dorosłych nie zamierza z sieci korzystać także w przyszłości – co może dla nich, dla społeczeństwa i dla krajowej gospodarki, oznaczać poważne problemy już w niedalekiej przyszłości, przede wszystkim w wymiarze osobistym i finansowym.To oznacza, że tak wielka grupa społeczna będzie funkcjonować w odcięciu od internetowych kont bankowych, płatności elektronicznych dokonywanych przez internet, a realizowana przez rząd informatyzacja administracji, wymiaru sprawiedliwości i służby zdrowia kompletnie nie ułatwi im życia, a wręcz jeszcze skomplikuje.

 

Jak wynika z badania CBOS, tzw. e-analfabeci to głównie osoby starsze (między 55. a 64. rokiem życia z sieci korzysta 25% osób, powyżej 65. roku już tylko 6%), gorzej wykształcone (tylko co trzeci Polak z wykształceniem podstawowym lub zawodowym jest internautą) i mieszkańcy mniejszych miejscowości.

 

Zdaniem sygnatariuszy memoriału: „Polska nie może pozwolić sobie na kontynuację dotychczasowego zakresu i modelu działań na rzecz rozwoju społeczeństwa informacyjnego. Konieczne są pilne zmiany i nowe inicjatywy, jako że nieskutecznie korzystamy z unikalnej historycznie szansy wsparcia środkami unijnymi transformacji cywilizacyjnej możliwej dzięki wdrożeniom rozwiązań teleinformatycznych w sektorze publicznym oraz upowszechnieniu kompetencji cyfrowych. ”

 

Wśród proponowanych działań wymienia się:

 

Przedstawiciele organizacji pozarządowych uważają, że polski rząd zostawia e-analfabetów samym sobie, a strategia informatyzacji kraju skupia się na rozwiązaniach technologicznych, nie zaś na pracy z ludźmi. 

 

Analizując zapisy unijnych programów operacyjnych trudno nie zgodzić się z tą opinią. Jeśli budowa społeczeństwa informacyjnego (albo idąc dalej: społeczeństwa wiedzy) ma opierać się w naszym kraju wyłącznie na budowie „autostrad“ sieci informatycznych, to daleko nie zajedziemy. Potrzebne są zmiany w świadomości społecznej – ustawiczna edukacja i pokazywanie korzyści (w wymiarze finansowym i użytecznościowym), jakie odnoszą ci, którzy używają nowoczesnych narzędzi informatycznych do załatwiania swoich spraw i komunikowania się z otoczeniem. Edukacja to nie tylko budowa infrastruktury, o czym często piszemy w Edunews.pl.