Rozpoczęliśmy nowy rok szkolny. Dla części uczniów, nie tylko rok szkolny będzie nowy. Nowe będą też szkoły, nowi będą nauczyciele i rówieśnicy. W związku z tym postanowiłam przygotować prezent – kilka efektywnych pomysłów, które wspomogą naszych podopiecznych w oswajaniu się z nieznanym środowiskiem.
Co więcej, poniższe propozycje sprawdzą się także wśród uczniów, którzy znają się troszkę dłużej – z pomocą proponowanych narzędzi, będą mogli sprawdzić jak dużo wiedzą o sobie.
Z racji tego, że jestem nauczycielem języka angielskiego, wdrażam te pomysły w wersji anglojęzycznej.
Niemniej jednak, są one tak uniwersalne i elastyczne, że odpowiednio zaadaptowane, powinny zdać egzamin również na innych przedmiotach, nie tylko na zajęciach z języka obcego, dlatego też opisy, przykłady i materiały do pobrania przygotowałam w wersji polskojęzycznej. Dodam jeszcze, że poniższe pomysły nie ograniczają się jedynie do kontekstu lekcji integracyjnych – za ich pomocą możemy przemycać przeróżne treści i cele.
Gorąco zachęcam też nauczycieli do brania udziału w przeprowadzanych ćwiczeniach wraz ze swoimi uczniami. Zapraszam.
1) Integracyjne sztuczki z kłębkiem włóczki
- zaopatrujemy się w kłębek włóczki;
- uprzedzamy uczniów, aby uważnie słuchali siebie nawzajem;
- uczeń A przejmuje kłębek, przedstawia kilka informacji o sobie, przekazuje kłębek uczniowi B, trzymając początek nitki w ręce;
- uczeń B łapie kłębek, opowiada o sobie, rzuca kłębek uczniowi C i trzyma swoją część nitki w rękach, itd. - w ten sposób powstanie sieć;
- kiedy każdy z uczniów przedstawi swoją sylwetkę, wprowadzamy element zaskoczenia, polegający na zwijaniu kłębka;
- od tego momentu uczniowie będą opowiadali o swoim poprzedniku – ostatni uczeń, powiedzmy uczeń F, oddając kłębek uczniowi E będzie przybliżał opis ucznia E; uczeń E oddając kłębek uczniowi D, będzie przypominał informacje o uczniu D, itd.;
- żeby wzmocnić zapamiętywanie informacji o rówieśnikach, możemy zachęcić uczniów do powtarzania tego, co powiedział ich poprzednik jeszcze na etapie przejmowania kłębka, tj. w momencie kiedy uczeń B przejmuje kłębek od ucznia A, uczeń B zanim opisze siebie samego, przybliży sylwetkę ucznia A i dopiero potem przejdzie do opisywania siebie.
2) Piłeczka do zadań specjalnych
- zaopatrujemy się w miękką piłkę i przestawiamy założenie pomysłu uczniom;
- uczniowie ustawiają się w kręgu i rzucają do siebie piłkę zadając pytania i odpowiadając na nie w specyficzny sposób – każdy uczeń łapiący piłkę wypowiada się „na raty”, tj. może wypowiedzieć tylko jedno słowo, za pomocą którego poprawnie językowo i logicznie kontynuuje zdanie zainicjowane przez poprzednika/poprzedników;
uczeń A: Jak …
uczeń B: … się…
uczeń C: … nazywasz?uczeń D: Nazywam …
uczeń E: … się…
uczeń F: … Kasia. - kontynuujemy procedurę rozpoczynając od dowolnego ucznia lub ucznia na którym zakończyła się poprzednia runda;
- jeśli chcemy rozbudować zadanie i umożliwić większej ilości uczniów odpowiedź na pytanie, wówczas na etapie ostatniego słowa czyli kluczowej informacji, uczeń wypowiadający się rzuca piłkę do innego ucznia, który już pełnym zdaniem odpowiada na wcześniej zadane pytanie:
uczeń A: Jak …
uczeń B: … się…
uczeń C: ... nazywasz?
uczeń D: Nazywam …
uczeń E: … się…
uczeń F: … Kasia.uczeń G: Nazywam się Bartek.
uczeń H: Jestem Ania.
uczeń I: Mam na imię Jacek.
3) Skrzydlate ogłoszenia
Wersja A
- nauczyciel przygotowuje zestaw pytań, umieszczając je na skrzydełkach ogłoszenia;
- wieszamy ogłoszenie tekstem do ściany lub tablicy i zachęcamy uczniów do odrywania po jednym listku, oczytania pytania i udzielania odpowiedzi;
- po udzieleniu odpowiedzi na pytanie, uczeń może dodatkowo skierować zapytanie do określonej liczby uczniów w klasie;
- jeśli pracujemy z małymi grupami wówczas po oderwaniu i odczytaniu pytania przez jednego ucznia, odpowiedzi udzielają wszyscy pozostali.
Wersja B
- dzielimy klasę na 2 grupy;
- każdą grupę zaopatrujemy w pusty szablon ogłoszenia lub też zwyczajną kartkę, którą uczniowie własnoręcznie zaadaptują na potrzeby zadania, wydzielając na niej „skrzydełka”;
- zachęcamy uczniów do tworzenia pytań lub poleceń związanych z tematem przewodnim;
- gotowe ogłoszenia zawieszamy tekstem zwróconym do powierzchni tablicy korkowej, ściany lub tablicy lekcyjnej;
- uczniowie z każdej grupy na przemian podchodzą do ogłoszeń przygotowanych przez inną grupę i odpowiadają na pytania indywidualnie lub kierując zapytanie do członków swoich grup.
4) Papierowy Facebook
(kliknij w obrazek, aby przejść do materiałów)
Wersja A
- uczniowie umieszczają informacje o sobie w okienkach posta, ale nie podpisują się imieniem;
- wrzucamy takie posty do jakiegoś pojemnika, po czym uczniowie losują je i czytają opisy na głos, stając się odgadnąć, który rówieśnik opisał w ten sposób siebie;
- możemy modyfikować to zadanie, na przykład zachęcając uczniów do zamieszczania w okienkach posta 2 informacji fałszywych i 3 prawdziwych o sobie oraz podpisania kartki; następnie wprowadzamy losowanie, w trakcie którego osoba losująca odczytuje opis i stara się wytypować, które zdanie odpowiada rzeczywistości, a które nie.
Wersja B
- każdy uczeń otrzymuje po jednym okienku posta i zapisuje na nim swoje imię; uczniowie zaopatrzeni są też w większą ilość okienek komentarzy, na przykład 5;
- uczniowie umieszczają okienka posta ze swoim imieniem na ławkach lub zawieszają na tablicach korkowych;
- ustalamy czas na wykonanie zadania, na przykład 10 minut;
- zadaniem uczniów w tym czasie jest podchodzenie do wybranych postów, zapisywanie pytań osobistych skierowanych do autora posta na paskach komentarzy i umieszczanie tych komentarzy pod postem;
- zaznaczamy, że uczniowie powinni analizować pytania, które już widnieją pod postem, aby ich nie powtarzać;
- uczniowie powinni zadbać też o to, aby przy każdym poście widniała mniej więcej równa ilość komentarzy z pytaniami;
- po określonym czasie, uczniowie wracają do swoich własnych postów, odczytują pytania i odpowiadają na nie pisemnie na osobnych okienkach komentarzy umieszczając je przy kompatybilnym pytaniu;
- następnie, żeby było sprawiedliwie, uczniowie przesuwają się na przykład o 3 miejsca zgodnie z ruchem wskazówek zegara, analizują pytania i odpowiedzi z „profilu” danego ucznia i przedstawiają sylwetkę tego ucznia na forum klasy.
Wersja C
- uczniowie wykorzystują karty pracy z okienkiem posta i okienkami komentarzy;
- każdy uczeń zapisuje swoje imię w okienku posta i przekazuje kartę w obieg innym uczniom, których zadaniem będzie zapisywanie po jednym pytaniu do autora posta;
- karta z pytaniami wraca do autora;
- autor odpowiada na pytania;
- zbieramy wszystkie karty i zachęcamy uczniów do wylosowania jednej;
- po wylosowaniu karty, uczniowie zapoznają się z sylwetką rówieśnika i przygotowują krótką ustną prezentację kolegi/koleżanki.
5) Balonowe lodołamacze
Wersja A
- dzielimy uczniów na 2 grupy;
- każda grupa otrzymuje 1 balon;
- każdy uczeń w grupie zapisuje po jednym „pytaniu osobistym”, np. Jak masz na imię?, „Co Cię uszczęśliwia?”, „Jaki kolor lubisz?”, itp.;
- kiedy wszyscy uczniowie z grupy umieścili pytania na balonach, rozpoczynamy drugą część zadania;
- grupy wymieniają się balonami, członkowie tych grup odczytują pytania z balonów i odpowiadają na nie;
- każdy członek odpowiada na jedno pytanie (lub wszyscy uczniowie w grupie odpowiadają na zadane pytanie, w zależności od liczebności grup i czasu jakim dysponujemy);
- za każdym razem, kiedy jakieś pytanie zostanie wykorzystane, uczniowie skreślają je, tak aby nie powtarzać ponownie tego samego zapytania i przekazuje balon kolejnemu uczniowi ze swojej grupy.
Wersja B
- zaopatrujemy każdego z uczniów w balon;
- uczniowie nadmuchują swoje balony i zapisują na nich słowa-hasła związane z nimi, tj. zainteresowania, wiek, członkowie rodziny, ulubione jedzenie (ze znaczkiem +) lub jedzenie, którego nie lubią (sugerując to znaczkiem -), itd.;
- grupy, które całkowicie się nie znają, zapisują również imię;
- grupy, które się znają, nie zamieszczają swoich imion na balonach;
- uczniowie wyrzucają swoje balony na „teren” klasy;
- uczniowie chodząc po sali, podnoszą jeden wybrany balon i szukają jego właściciela, zadając rówieśnikom pytania i zestawiając odpowiedzi z informacjami na balonach
możemy wdrożyć element konkurencji i oznajmić, że pierwsza osoba, która znajdzie właściciela balonu, wygrywa.
Wersja C
- umieszczamy w balonie zwiniętą karteczkę z pytaniem;
- na zajęciach przekłuwamy balon tak, aby wydobyć z niego pytanie (może to robić nauczyciel lub chętni uczniowie, ale wcześniej upewnijmy się czy w przypadku młodszych uczniów nie doprowadzi to do zbiorowej lub indywidualnej paniki);
- uczeń przekłuwający balon odczytuje pytanie i kieruje je do kilku lub wszystkich uczniów w klasie w zależności od tego, jaka jest liczebność grupy i jakim czasem dysponujemy.
6) Autorskie ikonki
- uczniowie zaopatrują się w małe karteczki wycięte z większych szablonów papieru;
- uczniowie pracują w parach;
- każdy z uczniów przygotowuje określoną ilość symboli/ikonek ukazujących informacje o sobie, na przykład 5;
- uczniowie pracują z gotowymi ikonkami w następujący sposób;
- uczeń A udostępnia swoje ikonki uczniowi B;
- uczeń B na podstawie ilustracji stara się domyśleć, jakie informacje o rówieśniku kryją się za poszczególną ikonką, ubierając swoje przypuszczenia w pełne zdanie, np. „Wydaje mi się, że masz psa i lubisz słuchać rocka.”;
- uczeń B uważnie słucha i weryfikuje domniemania partnera;
- jeśli uczeń B się myli, uczeń A zachęca go do dalszego odgadywania;
- uczniowie wymieniają się rolami po każdej wypowiedzi lub po omówieniu całej serii ikonek przez jednego ucznia;
- po zakończeniu zadania uczniowie przedstawiają swojego partnera na forum klasy, posiłkując się ikonkami lub bez ich użycia.
Notka o autorce: Aniela Tekiela od 11 lat jest nauczycielem języka angielskiego, który stara się pokazać uczniom, że uczenie się języka obcego to bardzo przydatna, ciekawa i kreatywna przygoda. Jest członkinią grupy Superbelfrzy RP. Swoimi pomysłami dzieli się na łamach bloga Kreatywne nauczanie języków obcych. Pierwsze kroki w zawodzie stawiała w Zespole Szkół im. Bolesława Chrobrego w Niemodlinie, gdzie pracowała przez 6 lat. Obecnie od 5 lat naucza w szkole językowej „Victoria”. Niniejszy wpis ukazał się w blogu Superbelfrów i został nieznacznie zmodyfikowany przez Marcina Polaka. Licencja CC-BY-SA.