Przygotowanie uczniów do ciągłego uczenia się i podejmowania nowych wyzwań, kształcenie i rozwijanie kreatywności, innowacyjności, przedsiębiorczości oraz inicjatywności, to wyzwania, przed którymi stają nauczyciele realizujący nowoczesne projekty edukacyjne, nowe modele dydaktyki. To ci, którzy wyłamują się funkcjonującym stereotypom leniwych i wiecznie narzekających nauczycieli.

Cyfrowa Szkoła, według Załącznika do Uchwały Rady Ministrów, to rządowy program rozwijania kompetencji uczniów i nauczycieli w zakresie stosowania technologii informacyjno-komunikacyjnych i obejmuje cztery e-obszary (w takiej kolejności): e-nauczyciel, e-zasoby edukacyjne (w tym e-podręcznik), e-szkoła, e-uczeń.

W swojej tak zwanej karierze zawodowej, czy raczej na drodze przystosowania naturalnego do zmiennych warunków pracy wypracowałem kilka ciekawych, jak się okazało po czasie, metod i narzędzi pracy edukacyjnej. Od początku mojej pracy w szkole starałem się sprostać wymogom jakie nakładali na mnie moi uczniowie, którzy będąc innym już pokoleniem sporą część swego życia spędzali w obcym dla mnie środowisku sieci Internet, i dla których codzienne obcowanie z mobilnymi urządzeniami telekomunikacyjnymi było i jest naturalnym zjawiskiem.

Jedzenie na lekcjach zasadniczo mi nie przeszkadza – wprost przeciwnie: pomaga - widzę, jak kto je, i co je! Widzę, jak kto pije. I co pije! Dlatego staram się sprawdzać, czy uczniowie i uczennice zjedli śniadanie z dużą ilością świeżych owoców. Czy zjedli drugie śniadanie, najlepiej świeże warzywa. Jak to wygląda z tłuszczami rybimi i roślinnymi...

Czy da się lubić wszystkie dzieci w klasie? Pewnie nie – uważa Rita Pierson, nauczycielka z 40-letnim stażem, zaproszona na konferencję TED, aby podzielić się swoim doświadczeniem w pracy z uczniami. Ale my, nauczyciele – nie możemy się do tego przyznać, musimy być dobrymi aktorami i budować świetne relacje z wszystkimi uczniami. Te relacje mają bowiem siłę zmieniania świata.

Wśród bogatych zbiorów TED znajdziemy świetne wystąpienie Temple Grandin, u której w dzieciństwie zdiagnozowano autyzm. Opowiada ona o tym, jak działa jej umysł, opisuje umiejętność „myślenia obrazami“, która umożliwiła jej rozwiązanie problemów, które „zwykły“ mózg mógłby po prostu przeoczyć. Przekonuje, że światu potrzeba osób ze spektrum autystycznego: tych myślących wizualnie, tych myślących „wzorami“ i tych myślących „werbalnie“, oraz osób typu inteligentnego pasjonata czy komputerowca.