Uczniowie wolą nie być oceniani stopniami, nauczyciele się do tego skłaniają, a rodzice w większości są przeciw likwidacji stopni oceniania. Nie przeprowadzałam wprawdzie badań na ten temat (a byłyby ciekawe), ale obserwuję takie tendencje w szkolnictwie.

Wśród licznych recept na lepszą przyszłość edukacji można odnaleźć pogląd, że należy uczniom pozostawić jak największą swobodę wyboru czasu, miejsca i tematu nauki. To w oczywisty sposób zderza się z praktyką działania tradycyjnej szkoły, gdzie takiego wyboru nie ma albo jest on bardzo ograniczony.

W Unii Europejskiej trwają negocjacje dotyczące Dyrektywy dotyczącej charakterystyki energetycznej budynków. Przyjęcie tego aktu prawnego może przyczynić się w nadchodzących dekadach do zaawansowanych prac renowacyjnych budynków publicznych i prywatnych. W Polsce można już znaleźć przykłady budynków użyteczności publicznej, takich jak szkoły i przedszkola, które są pionierami w zakresie efektywności energetycznej - dzięki zastosowaniu rozwiązań domu pasywnego. Być może kolejne budynki szkolne, które będziemy wkrótce budować w Polsce, będą już tańsze w eksploatacji, zdrowsze i zapewniające bardziej komfortowe warunki nauki dla uczniów.

„Opowiedz mi jak się uczysz…” jest to przekaz, który stanowi zbiór obserwacji i wniosków, wypływających z rozmów wstępnych do Liceum Ogólnokształcącego FILOMATA w Gliwicach przeprowadzonych na przestrzeni ostatnich lat. Liceum to jest szkołą niepubliczną i nie figuruje w bazie szkół podczas rekrutacji elektronicznej dla absolwentów szkół podstawowych, więc w związku z tym wypracowało swój indywidualny system rekrutacji. Opiera się on przede wszystkim na dialogu, który ma miejsce już podczas I etapu rekrutacji przy rozmowie wstępnej, na którą zapraszani są kandydaci wraz z opiekunami (po uprzednim złożeniu karty kandydata). Czego możemy się dowiedzieć się z tej rozmowy na temat sposobów i metod uczenia się kandydatów?

Brak uciążliwej biurokracji, organ prowadzący wyręczający z zadań administracyjnych, a do tego czas i przestrzeń na to by skupić się na realizacji pomysłów na dobrą, atrakcyjną edukację? I to wszystko w publicznej oświacie? O tym, jak to możliwe opowiada Edyta Borowicz-Czuchryta. Superbelferka, która podjęła wyzwanie by takie przedszkole i szkoła podstawowa powstały w Lublinie.

Zmiany w klimacie i ich konsekwencje dla życia na Ziemi możemy obserwować niemal codziennie, nie tylko poprzez media, ale i coraz częściej własnymi zmysłami. Edukacja szkolna nie może pomijać tematów związanych z klimatem. Nauczanie o zmianie klimatu wymaga jednak podejścia multidyscyplinarnego, praktycznej edukacji opartej na nowoczesnych metodach i technikach aktywizujących uczniów oraz dających im umiejętności rozwiązywania rzeczywistych problemów naszego świata. Tu nie wystarczy tylko znajomość faktów - konieczna jest współpraca uczniów, kreatywne podejście i zdolność do szybkiego reagowania na zmiany. Potrzebne są też narzędzia do edukacji klimatycznej, które zapewnią z jednej strony podbudowę merytoryczną, a z drugiej praktyczne wskazówki, jak można działać na rzecz klimatu.